zondag 22 mei 2016

Altijd maar alles moeten

Ik schrijf er vaker over. Het vliegen van de tijd. Tijd te kort komen. Te veel te doen hebben in te weinig tijd. Waar blijft de tijd? Hoe lastig is het om je tijd zodanig in te vullen dat naast alles wat ‘moet’ er ruimte over blijft voor alles wat ‘mag’?

We moeten veel van ons zelf. De ideale werknemer zijn, de ideale partner zijn, altijd bereikbaar zoals in het nieuws was deze week. Ik moet ook veel van mezelf. Niet alleen op gebied van werk en relatie maar ook in alles daarbuiten. De perfecte dochter, vriendin, de beste student, de hardwerkende vrouw die carrière wil maken, de beste huisvrouw willen zijn. Maar ja, ten koste van wat?

Soms wordt alle tijd zo opgeslokt door al die dingen die van mezelf ‘moeten’. Omdat ik de lat hoog leg. Omdat ik van alles wil, ik van alles ook leuk vind, en ik alles ook vooral goed wil doen. Hierdoor leg ik een onevenredige druk op mezelf. En het moment is gekomen dat mijn lichaam en geest zeggen ‘no more’.

Het is genoeg geweest. Ik moet gaan zoeken naar een betere balans. Ik kan niet alle ballen hoog in de lucht houden en dan ook op alles nog goed willen presteren. Ik zal keuzes moeten maken. Waar steek ik mijn energie in en waar niet? Wat wil ik echt? Waar ga ik voor? Waar zet ik mij voor in en waarin vind ik daarna ontspanning?

Het is een zoektocht. Ik weet dat ik keuzes moet maken, maar ze zijn niet eenvoudig. Ik vind tot slot alles wat ik doe leuk en belangrijk. Maar nu het ten koste gaat van mezelf zal ik die keuzes wel moeten gaan maken. Moeten? Willen! Ik wil die keuzes maken. Want het leven is te kort en te waardevol om continu te besteden aan dingen waarvan ik dacht dat het belangrijk was, maar daarbij uit het oog verloor wat nu werkelijk leven is. Leven is namelijk niet alleen maar de dingen doen die verwacht worden van anderen of die ik van mezelf verwacht. Leven is ook stilstaan in het hier en nu. Genieten van de weg die je bewandelt. Ontspanning zoeken en ontspanning nemen. Niet continu bezig zijn. Lekker voor jezelf zorgen. Er zijn en het ervaren. Zodat niet alles moet, maar alles kan en alles mag. Zodat alles makkelijker wordt omdat je door de ontspanning meer energie hebt. Daar wil ik naartoe.


Maar het is een lange weg. Het is een weg die ongetwijfeld obstakels zal hebben. Het zal een zoektocht zijn, een moeilijke zoektocht ook. Ik zal keuzes gaan maken, lastige keuzes, nadenken over wat de juiste keuzes voor mij zijn. Ik ben onderweg naar een nieuw leven. Een leven waarin ik niet achter de tijd aan hol, maar waarin ik in het nu leef. Waarin ik een nieuw balans heb gevonden. Een leven waarin ik meer voor mezelf kies; wat ik leuk en wat ik belangrijk vind. Daar ga ik voor.