zondag 24 maart 2013

Nog even


Huiveringen
Spanningen
Zal het goed gaan?
Zullen we het redden?
Dagen
Weken
Maanden
Nu al jaren
Nog even
te gaan
En dan?
Hoe zal het zijn?
Hoe zal het worden?
Samen
Sterk
Overleven
Nog even.
©JaneOnira

zondag 17 maart 2013

Een heerlijk moment


“Ik ben thuis!” roep ik terwijl ik de deur achter mij sluit. Een stilte volgt. Ik weet zeker dat hij thuis is, jas en schoenen liggen nog in de hal. Ik doe mijn eigen jas uit en zet de tas neer. Ik gooi mijn schoenen in de hoek, en schuif mijn voeten in de heerlijke zachte sloffen. Altijd fijn om weer thuis te zijn.
Ik loop naar de keuken en zet het water op. Een kop thee lust ik wel, en hij vast ook gok ik. Ik snijd twee dikke plakken van de cake die ik gisteravond heb gebakken. Eentje peuzel ik op; hmm lekker. Ik ben trots op mijn eigen bakkunst. De ander doe ik op een schoteltje. Uit de theedoos haal ik de rooibos thee en pak twee koppen uit de kast. Die nieuwe dubbelwandige theeglazen; zien er leuk uit en drinken heerlijk.
Ondertussen is het water gekookt en schenk ik de theeglazen vol. Ik pak het kleine dienblad uit de kast en zet de theeglazen en het schoteltje erop. Doelbewust loop ik naar boven, de hal door, en doe de deur van de kamer rechts zachtjes open. Ik kijk naar binnen en mijn hart maakt een sprongetje. Daar zit hij dan. Mijn man in die heerlijke donkere luie stoel. Verdiept in een boek. Van deze afstand kan ik niet zien welke maar ik gok op Dante. Of Wilde. Ik blijf even kijken, hij gaat er zo in op dat hij het niet merkt.
Ik klop zachtjes op de deur voor ik echt naar binnen loop. Hij kijkt op en een glimlach verschijnt om zijn mond. “He, wat ben je vroeg thuis.” Ik knik, zet het dienblad op de houten salontafel en loop naar hem toe. Hij legt het boek aan de kant en ik ga op zijn schoot zitten en geef hem een kus. Hij houdt me vast en ik leg mijn hoofd in zijn hals.
Zo zitten we een tijdje in stilte. Elk met onze eigen gedachten. “De thee wordt koud”, zegt hij. ‘Hmm hmm’, zeg ik en haal mijn hoofd van zijn schouder en kijk hem diep in de ogen aan. ‘Ik hou van jou’. “Ik ook, ik hou ook van mij”. Ik lach. ‘Ik meen het’. “Ik ook”. ‘Gemenerik.’ “Hoezo?”  ‘Stommerd.’ “Ik ook van jou schat, ik ook van jou.”
©JaneOnira

zondag 10 maart 2013

Als je haar maar goed zit


Ik ben geen fashion-freak. Ik trek aan wat ik lekker vind zitten. Ik zou dolgraag supermooie kleding willen hebben, heel stylish en verantwoord; maar ik heb er geen gevoel voor (en geen budget). Dus ik loop er altijd bij in kleding dat ermee door kan, niet bijzonder is, en absoluut niet volgens de laatste mode. Als ik een modetrend leuk ga vinden is de trend alweer voorbij. Dat ben ik.
Mijn haar is geen ander verhaal. Het hangt suf of ik doe er een suffe staart in. Ik zou er meer mee kunnen, maar ben daar niet goed in (lees: lui en onhandig). Ik geef er wel om, want ik wil het liefst met mooi gestylde haren rondlopen, maar helaas dat is niet de werkelijkheid. Ik durf er niet mee te experimenteren, in het kader van mijn grijze muis kleding, heb ik ook graag aangepast haar; het moet vooral niet teveel opvallen. Het moet enigszins zitten.
Op een dag kom ik er altijd weer achter dat het haar weer eens te lang is, dat ik echt al te lang niet naar de kapper ben geweest. Mijn haar is dan zwaar en het hangt, de lok valt steeds voor mijn ogen en het wil gewoon niet meer. Ik stel het altijd zo lang mogelijk uit. Als ik de ontdekking doe dat het toch echt weer hoogste tijd is om de kapper met een bezoek te vereren, duurt het minstens een aantal weken voordat ik echt de telefoon pak om een afspraak te maken.
Op de dag zelve sta ik al op met knikkende knieĆ«n. Ik push mezelf te gaan, het moet toch een keer gebeuren. Paraat voor alle standaard-kapper-praatjes heb ik al met mezelf geĆ«valueerd hoe het weer was de afgelopen dagen en wat de voorspellingen zijn, zodat ik ook mee kan praten. Eenmaal daar, onderga ik mijn lot. Ik laat mij helemaal over aan die handen met de schaar. Knip, knip, knip. Ik zie het in de spiegel gebeuren, maar ik weet niet wat ik moet doen. Het liefst schreeuw ik het uit ‘je maakt het erger dan het was!’ maar dat durf ik niet, dus ik blijf rustig zitten en lach als een boer met kiespijn. ‘Geweldig’, zeg ik als ze mijn nieuwe coupe met behulp van de spiegel laat zien. Dat het sarcastisch is, ontgaat de kapper hopelijk. Ik bedoel, ik weet dat de kapper zijn/haar best doet, maar eerlijk waar; de keren dat ik tevreden van een kapper vandaan kwam zijn op een hand te tellen. Ik betaal netjes voor de bewezen diensten en ga mopperend naar huis. Heel snel naar huis wel te verstaan, want ik durf mij nergens anders meer te vertonen.
Eenmaal thuis kam ik de lak eruit en steek mijn haar onder de kraan. Maar het mag niet baten; het leed is al geschiet. En nu schrik ik elke keer als in mijn ooghoeken dan ook maar iets van een spiegelbeeld opduik. Het ziet er niet uit. Het is te kort en te lelijk. Het maakt mijn hoofd raar en lelijk. Het is geen gezicht en ik schaam mij. Nu is het zondag en kan ik mij nog in huis verstoppen. Morgen moet ik de wijde wereld weer in. Mijn kapsel aan mijn collega’s laten zien. Oh rillingen. Ik hoor het al ‘oh ben je bij de kapper geweest!’. Nee hoor, lijkt maar zo. ‘Nou, het zit echt euhmm ja, leuk hoor’. Leugenaar denk ik dan. Nee hoor, ik kijk er al naar uit.
Heeft er iemand nog een goede pruik?
©JaneOnira

zondag 3 maart 2013

Schoon Schip


Verstop jezelf niet langer
laat het nu maar gaan
je tijd alleen is voorbij
je zal sterker in je schoenen staan
Laat me je helpen
laat me er voor je zijn
pak mijn hand
vergeet de pijn
Schaam je niet
wees niet bang
geloof in ons
je hele leven lang
Vertrouw mij
bouw op mij
een toekomst samen
een leven met ons allebei
Laat het los
laat het gaan
het is oke wie je bent
tijd om op te staan
Het is tijd te staan
tijd om schoon schip te maken
het verleden daar laten
en verder te geraken
Sta mij toe
je te helpen
Sta mij toe
de wonden te stelpen
Pak mijn hand
en laat hem niet los
samen gaan we het aan
en laten wij de schepen los
©JaneOnira