In het holst van de nacht

Kon hij niet slapen. 14 jaar is hij. Vandaag slecht nieuws gekregen. Hij is ziek, ernstig ziek. Hij voelt zich niet ziek. Maar hij is het wel. Dat hebben de dokters hem vandaag verteld. Hij is in de war en voelt zich vreemd.

Zijn ouders zijn naar huis gegaan verteld hij mij. Hij is oud genoeg om hier alleen te slapen, dat vind hij niet erg. Hij is geen klein kind voor wie de ouders bij hem moeten blijven slapen.
 Alleen lukt het slapen nu niet dus is hij maar wat filmpjes aan het kijken op YouTube. Ik ga naast hem zitten. Samen kijken we naar wat filmpjes. Samen lachen we ons stuk om de nieuwste titelsong van de nieuwe New Kids film. Hij wilt de film graag zien verteld hij mij. Vorig jaar, bij de eerste film, is hij samen met zijn oudere broer geweest. Geweldig was het. Van zijn ouders mocht het eigenlijk niet, maar stiekem zijn ze toch gegaan. Hij hoopt deze film ook te gaan zien, maar zegt hij ‘misschien ben ik dan wel dood’.

We praten verder. We praten over ziek zijn. We praten over doodgaan, beter worden en genieten van het leven. Hij gaat ervoor vechten verteld hij mij. Hij gaat alles doen om beter te worden. Er is nog zoveel wat hij wil gaan doen. Er is nog zoveel om voor te leven. Geen haar op zijn hoofd die er over denkt om weg te gaan uit dit leven. ‘De haren die er nu nog op zitten dan’, grapt hij.

We hebben het over de behandeling. Die zwaar en pittig zal zijn. Die lang zal duren. Waar hij ziek van kan gaan worden. Maar ook die hem beter kan maken. De overlevingskansen zijn groot. Het is geen verloren race. We maken grapjes over hoe hij zijn vrienden het kan vertellen. Hij lacht. En geeuwt. Het was een lange dag. Echt tijd om eens proberen te slapen. Dat moet nu wel gaan lukken zegt hij, hij voelt zich weer een stuk beter. “Bedankt Jane”, zegt hij. Ik lach naar hem ‘slaap lekker jongen’.

©JaneOnira

Jongen