Verwarring ten top

Soms weet ik het gewoon even niet meer. De stress jaagt door mijn lichaam. Continue spanning en vervelende kriebels in de buik. Niet goed kunnen eten wegens die stresskriebels. En deze spanning verborgen houden, want stel je voor dat ik een ander zou moeten uitleggen waar deze stress vandaan komt; ze zouden versteld staan. Het niet begrijpen.

Wellicht denken jullie meteen; het zal toch juist opluchten? En mensen die je liefhebben zullen er toch altijd voor je zijn? Maar zo eenvoudig is het niet. Omdat je niet kan overzien wat de gevolgen zullen zijn als je de beerput opentrekt. En soms is het fijner het te verbergen, te vluchten voor de werkelijkheid en realiteit, en te leven in een fantasiewereld die optimaal gelukkig is.

Iedereen maakt het mee; die hoge bergen en diepe dalen. Niet iedereen hoeft het achterste van je tong te zien. Niet iedereen hoeft te weten wat er daadwerkelijk in je omgaat of in je leven allemaal gebeurd. Eenzaam? Misschien.

Het is lastig soms, maar je bent toch uiteindelijk zelf degene die het moet doen. Die zich er doorheen moet slepen. Het hoofd moet rechten en doorgaat. Er is geen andere keus. Het is zoals het is. En daar heb je mee te dealen. Eigen keuzes die maakt wat je wel of niet deelt met een ander. En hoe waardevol anderen ook kunnen zijn, sommige dingen kan ik niet delen met een ander. Ik draag het zelf, tezamen met het scherm waarop alle letters staan die ik eigenlijk wil zeggen. En dat is prima. Dat is mijn manier. Niemand hoeft het te begrijpen. Want niemand kan voelen wat ik voel. En ik gun het ook niemand.

Het enige wat ik hoop is dat alles goed komt. Dat het op zijn pootjes terechtkomt. Dat het mee zal vallen, en dat de stress helemaal niet nodig was geweest. Ik hoop en bid voor het beste.
Mijn geest wilt mezelf laten geloven dat alles écht goed komt. En ik kan alleen maar hopen dat het daadwerkelijk zo is. Omdat ik niet weet waar ik het anders zou moeten zoeken. Ik voel dat het goed gaat komen op de manier zoals ik dat wil. Maar is dat de realiteit of iets wat ik mezelf wil doen laten geloven?

©JaneOnira

Zo ver weg, maar toch dichtbij

Ze rent naar beneden. De laatste trap af en daar, ze staat stil voor de brievenbussen. Met haar sleutel opent ze de hare, een envelop met een welbekend handschrift komt haar tegemoet. Ze glimlacht. Dit was waar ze op hoopte, de post die ze verwachtte!

Snel gaat ze naar boven, ze kan niet wachten om de envelop te openen. De eerste trap, de tweede en de derde. In haar haast struikelt ze bijna, oeps, toch iets rustiger aan. Ze weet ook wel, die envelop loopt niet weg, maar toch. Eenmaal binnen in haar huisje ploft ze meteen op de bank neer. Ze opent de envelop en begint gretig te lezen.

Binnen een paar minuten is ze er doorheen. Alles heeft ze gelezen. Ze zucht en staart voor zich uit. Haar gedachten maken buitelingen. Ze mist hem. Meer dan ooit.

Dan staat ze op en schenkt wat te drinken in voor haarzelf. Ondertussen blijven de gedachten ronddraaien. Hoe? Wat? Waarom? Zal? Maar? Kan? En dan? Ze schudt haar hoofd en probeert de gedachten te stoppen. De gedachten maken haar emotioneel. En als ze eenmaal emotioneel wordt is er geen land meer mee te bezeilen. Als ze eenmaal begint dan houdt ze niet meer op. En ze voelt zich juist nu zo goed, dat ze niet wilt dat het stopt. Dat haar gevoel weer 180 graden omdraait en ze weer in de put gaat zitten.

Snel kruipt ze achter haar computer. Ze weet, ze moet dingen doen. Iets doen helpt haar om gedachten te verzetten, om niet toe te geven, om niet te luisteren. Het houdt haar op de been.

Dit keer helpt het niet. Ze is te onrustig. De gedachten zijn te onrustig, te overheersend. Hoe graag ze ook wilt, ze kan haar hoofd niet stop zetten. Zelfs het allemaal van haar afschrijven, zojuist op de computer, helpt haar dit keer niet.

Ze slaakt een diepe zucht en doet de klep van haar laptop dicht. Ze is er klaar mee. Het heeft vandaag geen zin. In plaats daarvan, besluit ze op de bank te gaan liggen. Een fleecedekentje over haar heen. Een kopje thee in handbereik. Ze doet de tv aan en zapt wat rond. Daar voelt ze zich alleen maar beroerder van. Ze wilt dat niet, ze wilt zich niet zielig voelen.

Dan springt ze op en loopt naar de naastgelegen kamer. Ze pakt een heel mapje met papieren. Handgeschreven brieven. Van hem. Ze nestelt zich weer op de bank, pakt de eerste brief en begint te lezen. En te lezen.

Urenlang is ze ermee zoet. Urenlang leeswerk voordat ze door de stapel heen is. Uren met een traan en een lach. Met boosheid en verdriet. Maar als ze eenmaal aan het eind van de stapel is, is ze opgelucht en voelt ze zich goed.

Zo ver weg, maar toch dichtbij.

©JaneOnira