Soms weet ik het gewoon even niet meer. De
stress jaagt door mijn lichaam. Continue spanning en vervelende kriebels in de
buik. Niet goed kunnen eten wegens die stresskriebels. En deze spanning verborgen
houden, want stel je voor dat ik een ander zou moeten uitleggen waar deze
stress vandaan komt; ze zouden versteld staan. Het niet begrijpen.
Wellicht denken jullie meteen; het zal toch
juist opluchten? En mensen die je liefhebben zullen er toch altijd voor je
zijn? Maar zo eenvoudig is het niet. Omdat je niet kan overzien wat de gevolgen
zullen zijn als je de beerput opentrekt. En soms is het fijner het te
verbergen, te vluchten voor de werkelijkheid en realiteit, en te leven in een
fantasiewereld die optimaal gelukkig is.
Iedereen maakt het mee; die hoge bergen en
diepe dalen. Niet iedereen hoeft het achterste van je tong te zien. Niet
iedereen hoeft te weten wat er daadwerkelijk in je omgaat of in je leven
allemaal gebeurd. Eenzaam? Misschien.
Het is lastig soms, maar je bent toch
uiteindelijk zelf degene die het moet doen. Die zich er doorheen moet slepen.
Het hoofd moet rechten en doorgaat. Er is geen andere keus. Het is zoals het
is. En daar heb je mee te dealen. Eigen keuzes die maakt wat je wel of niet
deelt met een ander. En hoe waardevol anderen ook kunnen zijn, sommige dingen
kan ik niet delen met een ander. Ik draag het zelf, tezamen met het scherm
waarop alle letters staan die ik eigenlijk wil zeggen. En dat is prima. Dat is
mijn manier. Niemand hoeft het te begrijpen. Want niemand kan voelen wat ik
voel. En ik gun het ook niemand.
Het enige wat ik hoop is dat alles goed komt.
Dat het op zijn pootjes terechtkomt. Dat het mee zal vallen, en dat de stress
helemaal niet nodig was geweest. Ik hoop en bid voor het beste.
Mijn geest wilt mezelf laten geloven dat alles écht goed komt. En ik kan alleen maar hopen dat het daadwerkelijk zo is. Omdat ik niet weet waar ik het anders zou moeten zoeken. Ik voel dat het goed gaat komen op de manier zoals ik dat wil. Maar is dat de realiteit of iets wat ik mezelf wil doen laten geloven?
Mijn geest wilt mezelf laten geloven dat alles écht goed komt. En ik kan alleen maar hopen dat het daadwerkelijk zo is. Omdat ik niet weet waar ik het anders zou moeten zoeken. Ik voel dat het goed gaat komen op de manier zoals ik dat wil. Maar is dat de realiteit of iets wat ik mezelf wil doen laten geloven?
©JaneOnira
Zelf ervaar ik dat erover praten altijd beter is. Laatst had ik weer iets meegemaakt dat ik zeker voor mezelf wou houden. En toch, daar was de drang weer om erover te kunnen praten. Niet tegen iedereen natuurlijk. Ik heb veel vrienden maar enkele waar ik alles tegen vertel. En inderdaad, mijn hart weer eens kunnen luchten en een bepaald gevoel wat van mij af gleed.
BeantwoordenVerwijderenIk heb het nog gezegd - ik zie hier vaak een neerslag van wat er allemaal speelt in het doolhof dat mijn hoofd heet ...
BeantwoordenVerwijderenPraten is goed, maar soms is mogen zwijgen een even grote opluchting, is mijn ervaring...
Positief denken, en als je het even niet meer ziet: dan maak je er gewoon een mooi blog van! Ik zie hier vaak dezelfde mensen terugkomen omdat ze jou graag lezen en om je als je dat nodig hebt, een hart onder de riem te steken. En dat is niet iets wat je jezelf wilt doen geloven, maar de realiteit. ;-)
BeantwoordenVerwijderenHerkenbaar. Je enerzijds opgesloten voelen in de eenzaamheid van de last van stress, en anderzijds bang zijn je nog vele malen rotter te voelen als je zou zeggen over wat voor onbenulligs je strest, of over dingen die je zelf niet in de hand hebt, of... Uiteindelijk gewoon de angst dat die ander zegt 'doe eens gewoon niet joh'. En dat je je dan nog eenzamer voelt.
BeantwoordenVerwijderen