Wij vrouwen houden van roddelen. Het is een
enorm vooroordeel dat we graag ontkennen. Wij, vrouwen, houden helemaal niet
van geroddel. Dat het daarbij gaat dat we niet houden van geroddel over
ónszelf, dat vergeten we er vaak bij te zeggen. Want roddelen over een ander,
tja, daar maken wij ons allemaal schuldig aan.
Zet een stel vrouwen bij elkaar en het begint
al snel. “Heb je gehoord dat...” ‘Nee!!’ “Wist je dat...” ‘Dat meen je!’ En zo
verder. Bla bla bla. Praat. Praat. Praat. We kunnen het heel hard ontkennen
maar vrijwel iedereen maakt zich er schuldig aan. Mannen, let op, het is niet
iets typisch vrouwelijks. Wij, vrouwen, weten heus wel dat jullie ook wel
kunnen roddelen hoor, vergis je niet!
Er wordt al een oordeel geveld zonder dat een
ander eraan te pas is gekomen. De roddel van de één, wekt een reactie op bij de
ander. Die ander reageert emotioneel en triggert de roddelaar tot het aanzetten
van wat zij er zelf allemaal wel niet van vindt. Zonder dat de persoon om wie
het draait gehoord wordt. Niet netjes.
Sommige personen leven om te roddelen lijkt
het wel. Geen geheim zal echt veilig zijn bij deze persoon. Wat is dat toch? Is
dat omdat deze, vrouwelijk, persoon geen leven heeft? Haar eigen leven niets
waard vindt en daarom spanning en sensatie van andermans leven opzoekt? Omdat
het lever van een ander wel die ‘kick’ geeft die zij zelf niet kent? Wat maakt
het toch dat we zo graag praten over een ander?
Ik weet het niet. Ik weet niet wat het precies
is. Soms irriteert het mij, omdat het leven van een ander mij niets aangaat.
Maar soms is het ook heerlijk om even goed te roddelen. Ja, dat zeg ik eerlijk.
Ik kan heel schijnheilig opschrijven in het bekende ‘vriendenboekje’ bij de
vraag ‘ik hou niet van...’: roddelen, maar zoals gezegd, schijnheilig. Want hoe
je het ook went of keert, we doen het allemaal. Bewust of onbewust. Altijd gaat
het gesprek wel eens die kant op dat we zeggen ‘ja maar die...’ of ‘de
buurvrouw dat...’. Wat dan ook; we roddelen allemaal. Een uitlaatklep, een afleiding
van ons eigen leventje?
Wat het ook is, ik doe het. Soms. En soms ook
niet. Soms denk ik ‘laat maar’. Lekker belangrijk. Leven en laten leven. Ik
trek mijn eigen plan.
©JaneOnira
Geen opmerkingen:
Een reactie posten