Ik ben lui. Ja, ik durf dat best hardop uit te
spreken; ik ben een lui persoon. Ik ben echt liever lui dan moe. Als ik een
naaste kan bewegen om iets voor mij te doen, dan zal ik dat ook zeker niet
laten. Zolang ik maar lui op de bank kan hangen.
Net zoals nu. Eigenlijk zou ik nu driftig in
een Excel bestand leuke grafiekjes enzo moeten maken. Tja, dat zou ik eigenlijk
wel moeten doen. Tijd begint te dringen en er is nog veel te doen. Maar. En
daar komt ie, de eeuwig en altijd bestaande ‘maar’. Maar; ik heb er geen zin
in. Gewoon niet. Echt totaal niet. In plaats daarvan heb ik net 4 afleveringen
Once Upon a Time gekeken (ja, nu kan ik echt niet meer verder kijken) en vreet
ik me vol aan chocolade.
Eigenlijk voel ik mij schuldig; want ik ‘moet’
nog zoveel. Dat Excel bestand blijft maar trekken. Gelukkig is het net als een
klein kind niet sterk genoeg en heb ik de volle macht over mijn luiheid.
Het goede eraan is dat luiheid goed is. Het
ontspant. Ook al weet je dat je wat anders zou moeten doen; waarom die druk op
jezelf leggen? Ik werk de hele week al hard genoeg, als ik nu even niets wil
doen prima. En ach, dat Excel bestand? Dat komt vanzelf wel eens af.
Zo werkt het natuurlijk niet; maar toch heeft
het wel enige nut. Je moet jezelf tot slot wel altijd iets van ontspanning
blijven gunnen. Des te harder en beter kun je werken en presteren. Maar
presteren hoeft niet altijd. Niet 24 uur per dag.
Aan het begin van een relatie wilde ik alles
heel graag goed doen. Ik was ook wel wat lui, dat kan je nooit helemaal
verbergen, maar ik deed ook erg mijn best. Zo stond ik wel op om als een bezetene
het huis schoon te gaan maken en boodschappen te doen want dat “moest” nu
eenmaal. Van wie? Van mezelf. Terwijl ik er geen zin in had; ik deed dat.
En op het moment dat ik weer alleen woonde
dacht ik f*ckit. Het is mijn huis, en als ik geen zin heb om de vuile vaat in
de vaatwasser te stoppen doe ik het lekker niet. Er is toch niemand die het
ziet. Totdat een week later de keuken echt een ontplofte bende was en ik niet
helemaal meer lui kon en mocht zijn.
Dat brengt mij weer terug op waarom ik dit
schrijf; soms is het gewoon goed om lui te zijn. Om je even over te geven. Om
lekker even niks te doen. Om even lekker recalcitrant uit je neus te eten terwijl
er nog van alles te doen op je wacht en de tijd doortikt. Soms leg ik de lat
voor mezelf hoog. Soms te hoog. Maar de boog kan niet altijd strak gespannen
blijven staan. En daarom is de zinloosheid van een dag of een paar uur helemaal
niks doen, in werkelijkheid heel zinvol. Het geeft weer nieuwe energie, nieuwe
kracht om weer iets zinvols te doen. Zinloos staat aan de basis van zinvolheid.
©2013, JaneOnira
Je hebt helemaal gelijk ! Nu dit alleen nog even diets maken aan m'n grijze celletjes... Dat kan 2 kanten op : zinvol of zinloos ;-) Mooie topic, dit !
BeantwoordenVerwijderen