Tien jaar geleden zijn Maxima en Willem-Alexander getrouwd. Nou ben ik niet echt erg koningsgezind ofzo, (ik heb er niet veel mee, maar ben er ook niet tegen) maar die dag herinner ik mij nog goed.
Ik had een bijbaantje in het plaatselijke verzorgingshuis waar ik op zaterdag de mensen wat ondersteuning bood. Die dag hing er een soort van spanning in het huis. De oranje buttons met een foto van het prinselijk paar voor het personeel lagen al te wachten toen we ’s ochtends binnen kwamen. Het kreeg een ‘mooi’ plekje op mijn shirt.
Beneden in de recreatieruimte waren allerlei vrijwilligers druk aan de slag. Het grote scherm werd opgehangen. Snoeren werden met elkaar verbonden. Tafels en stoelen gerangschikt. De thee en koffie gezet. Schoteltjes stonden klaar voor de oranjegebakjes. Oranje slingers, ballonnen en servetten. In de keuken waren ze druk met het prepareren van de “oranjemaaltijd”.
Bewoners die al vroeg wakker waren en zo benieuwd waren “hoe ze eruit zal zien”. Het was een ware belevenis.
Beneden in de recreatieruimte waren allerlei vrijwilligers druk aan de slag. Het grote scherm werd opgehangen. Snoeren werden met elkaar verbonden. Tafels en stoelen gerangschikt. De thee en koffie gezet. Schoteltjes stonden klaar voor de oranjegebakjes. Oranje slingers, ballonnen en servetten. In de keuken waren ze druk met het prepareren van de “oranjemaaltijd”.
Bewoners die al vroeg wakker waren en zo benieuwd waren “hoe ze eruit zal zien”. Het was een ware belevenis.
Eenmaal zover, zat het merendeel van het verzorgingshuis met zijn allen in de recreatieruimte. Gezellig, met een kopje koffie of thee en een lekker gebakje. Het volkslied werd door een enkeling gezongen, helaas kreeg hij vrijwel niemand mee in zijn enthousiasme.
Mensen die vol fascinatie geconcentreerd naar het scherm keken. Wat zuchten klonken hier en daar “ze is mooi”. Een paar ogen die gevuld werden met vocht. Een enkele traan over een wang. “Dat ze dit zo mogen meemaken”
Mensen die vol fascinatie geconcentreerd naar het scherm keken. Wat zuchten klonken hier en daar “ze is mooi”. Een paar ogen die gevuld werden met vocht. Een enkele traan over een wang. “Dat ze dit zo mogen meemaken”
Tja het was wat. Ik vond het allemaal niet zo belangrijk en niet zo boeiend. Maar deze dag staat toch in mijn geheugen gegrift. Omdat het wat deed met die mensen. Omdat ik het stiekem zelf ook wel leuk vond om te zien. Omdat ik heel erg stiekem droomde, zelf ook ooit een trouwjurk aan te mogen doen en een volmondig “JA” te zeggen tegen een man van wie je zielsveel houdt. Die hopelijk dan wel een mooiere man zou zijn dan deze Prins... ;-)
©Jane Onira
Geen opmerkingen:
Een reactie posten