Leren van je fouten

Een seconde en het leven is veranderd. Een telefoontje en het leven is niet meer zoals voorheen. Verwarring. Hoe kan het toch?

Achteraf gezien had je allang door dat er wat gaande was. Diep van binnen wist je dat dit zou gebeuren. En je hebt er niks aan gedaan om dat te voorkomen. Helemaal niets. Dat schuldgevoel. Dat ellendige rotgevoel, dat je het in eigen hand had kunnen houden en dat je meer had kunnen doen, is vreselijk. Nooit kan je het uit je hoofd zetten. Nooit zonder het ‘wat als’. Wat als...? Tja, dan zat ik hier niet.

Omgaan met dat schuldgevoel is ontzettend moeilijk. Je had zoveel kunnen doen, maar hebt het nagelaten. Alles wat er is gebeurd, is je eigen schuld. Je verdiende loon wellicht. Maar wat nu als je het zo vreselijk graag wil goedmaken? Als je de hele wereld wilt laten zien dat het nu beter kan? Dat het nu beter zal gaan? Dat deze fouten niet meer gemaakt worden? Wie is er dan die naar luistert? Is er een God die het horen zal? Is er iemand die mij het juiste pad op sturen zal? Is er iemand die mijn dromen laat uitkomen? Mijn wens in vervulling doet laten gaan?

Het verlangen naar een leven. Onbezorgd en vrij. Gezond en gelukkig. Bestaat dat eigenlijk wel? Alles wat je meemaakt, maakt tot wie je bent. De goed dingen, maar juist ook misschien de slechte dingen. En wat zou ik toch graag aan iedereen willen laten zien dat ik geleerd heb. Dat ik niet meer ben wie ik was. Maar wie gelooft mij? Wie gelooft er echt in mij? Wie geeft mij die kans? En wanneer zal ik die kans krijgen? Hoe lang boeten voor je zondes? Wanneer is er daadwerkelijk de vergeving? En hoe ziet dat eruit?

Ik hoop zo op een kans. Een kans om het goed te doen. Niet over een paar jaar, nee, morgen al. Vandaag al. Nu!

Maar zo is het niet. Omdat je sommige dingen niet zelf in de hand hebt. Soms is willen niet genoeg. Soms is vechten niet genoeg. Omdat er anderen zijn die er hard tegenin vechten. Een botsing is dan onvermijdelijk. Maar waar die toe leiden zal? Ik kan alleen maar hopen dat de schade beperkt zal blijven.

©Jane Onira