Tijden veranderen

Steeds iets ouder. Steeds iets wijzer. Althans, dat laatste hoop ik. Levenservaring maakt wijzer, maar de vraag blijft of je er wel of niet iets mee doet.

Vorige week is de wereld weer even 180 graden gedraaid. Iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden is gebeurt. Dat maakt dat ik voor andere keuzes kom te staan, andere beslissingen zal nemen. Ten goede, overigens. Denk ik. Prioriteiten worden anders.

Ik zal mensen teleur stellen en dat vind ik lastig. Ik voldoe niet aan de verwachtingen. Men zal er ‘iets’ van vinden. Dat raakt mij, want ik wil het toch zo graag allemaal perfect doen en voldoen aan ieders verwachtingen. Maar dit keer ben ik zelf belangrijker. Mijn leven, mijn keuzes, mijn prioriteiten. Niets in de wereld dat mij in dit geval tegen gaat houden of andere keuzes laat maken. Anderen zullen teleurgesteld zijn en dat is jammer voor hen. Mijn geluk staat nu voorop.

Tijden veranderen en ik verander mee. Ik wil mij niet laten leiden door anderen, maar door mijzelf. En soms loopt het leven anders dan gewenst, bedacht en gepland. Maar dat is misschien ook wat het leven zo leuk maakt. Spontane verrassingen en niet te voorspellen.

Tijden veranderen en we gaan zien wat het de komende tijd brengen zal. Ik ben er klaar voor.

Luisteren naar anderen

Steeds meer realiseer ik mij dat anderen een grote invloed hebben op wie ik denk te moeten zijn, en hoe ik mij gedraag. Ik hecht veel waarde aan anderen. Aan wat zij belangrijk vinden, wat zij goed achten, wat ze voor mij nodig vinden. Ik luister naar anderen en laat hen bepalen. Gevolg is dat ik soms niet goed weet wat ik werkelijk wil. Wie ik ben. Wat ik wil zijn. Wie ik wil zijn.

Een voorbeeld is het veranderen van baan. Twee mensen stimuleerden mij dat vooral te doen. Een ander iemand niet. Die persoon vond dat ik beter kon blijven waar ik was, dat daar vanzelf kansen zouden komen. Dat ik niet gelukkig zou worden van de verandering, dat ik meer in mijn mars had. Maar ondertussen groeide ik niet door en kwamen er andere plannen voor dat wat eerst voor mij een kans leek te zijn. En ondanks dat ik het echt belangrijk vond om te veranderen van baan om mijzelf weer uit te dagen, meer plezier in het werk te hebben en meer te kunnen doen in datgeen wat ik wil en waar ik goed in ben, begon ik te twijfel. Ik begon dankzij die persoon te twijfelen of deze baanverandering wel het juiste was om te doen. Of ik toch niet beter af zou zijn als ik zou blijven waar ik was. Of ik dan niet meer kansen zou krijgen wat uiteindelijk misschien meer bij mij zou passen. Maar ik deed het niet.

Vandaag de dag ben ik blij dat ik niet geluisterd heb. Dat ik mezelf serieus heb genomen. Dat ik niet langer heb zitten wachten op iets wat misschien nooit zal komen. Ik heb een kans gezien en deze kans gepakt. Ik heb het met beide handen aangegrepen en ondanks de twijfel geen spijt van gehad. Maar wat nu als ik wel naar die persoon had geluisterd? Als ik de twijfel weer de overhand had laten nemen? Niet naar mezelf had geluisterd maar had gedaan van wat een ander van mij verwacht of verlangd? Dan had ik mij vandaag niet zo gevoeld. Dan had ik in dezelfde sleur gezeten en was er niets veranderd. Dan was ik gefrustreerd dat ik weer een mogelijkheid zou hebben laten lopen.

En ondanks deze positieve ervaring om wel mijn eigen hart te volgen en mijn eigen pad op te gaan, betrap ik mezelf er nog steeds veel te vaak op het belang dat ik aan andere meningen hecht. Alsof mijn mening ondergeschikt is aan die van een ander. Soms denk ik dat ik geen mening heb. Dat is echter niet waar. Ik heb wel een mening, maar zoek dan naar goedkeuring van de ander. Alsof ik altijd en overal maar goedkeuring voor nodig heb. Want stel je voor dat ik geen goedkeuring krijg. Nou – dan heb ik het gedaan.

Zo erg is het allemaal niet, het is wat ik er in mijn hoofd van maak. Ik wil geen commentaar, ik wil dat iedereen blij is en dat ik iedereen die ik liefheb tevreden stel. Maar zo werkt het leven niet. Dus ik wil daar echt mee stoppen. Eerst bij mezelf te rade gaan, dan bij een ander. Want ik heb een ander niet nodig. Ik moet enkel leven met mezelf, dus ik kan maar beter zorgen dat ik oké ben met mezelf en de keuzes die ik zelf maak in plaats van mezelf opleg.

Depri

Gordijnen gesloten

ogen dicht
ratelt het brein

Duistere
gedachten
Tollen en tollen
om elkaar heen

Tranen
Pijn
Hart gebroken

Dagen en dagen
Alleen
Alleen

Vermoeid

Ik ben nogal vermoeid de afgelopen weken. Ik slaap onrustig en overdag moet ik soms echt mijn best doen wakker te blijven en niet te gaan knikkebollen (staat namelijk ook zo stom op het werk). ’s Avonds hang ik alleen maar op de bank en kan ik mezelf er niet toe zetten de dingen te doen die gedaan moeten worden. Dat betekent schema’s in de war, planning in de war en alsnog van alles op eenzelfde dag te moeten doen. Heel irritant.

Hoewel het volledig bij mezelf ligt en ik elke keer het voornemen heb om het vandaag echt anders te gaan doen, lukt het niet. Ik kan de verleiding van even op de bank zitten niet weerstaan, en als ik eenmaal zit kom ik niet overeind. Mijn discipline is tot het nulpunt gedaald. Daar waar ik normaal een ijzersterke discipline heb, word ik nu een soort van laks voor mijn doen.

Ik ben vermoeid. Ontzettend vermoeid. Zelfs als ik dit zit te typen dan moet ik mijn best doen niet even mijn ogen te sluiten. Ik moet mijn drang om even te gaan liggen weerstaan. Ik kan namelijk niet even gaan liggen, want als ik dat doe ben ik weer verloren. Plus dat even liggen niet helpt, ik word er alleen maar vermoeider van.

Mijn energieke zelf is weg. De vermoeidheid is continu aanwezig. Een regelmatig leven heb ik al, daar ligt het niet aan. Het zullen de spanningen zijn. Want ook al lijk ik relaxter volgens mijn omgeving, inwendig zijn er bijna dagelijks momenten van paniek of razernij. Daar komen ook mijn onrustige nachten vandaan. En ja, dat kost energie. Neemt niet weg dat ik het verschrikkelijk irritant vind, deze vermoeidheid. Alles kost mij dubbel zo veel moeite en ik moet moeite doen om wakker te blijven.

Gezonder leven, dat is wat ik sowieso zou moeten doen. Regelmatiger eten, drinken. Gezonder eten. Meer beweging. Soms probeer ik bij zo’n vermoeidheid op te gaan staan en stuk te gaan lopen of iets anders te gaan doen. Soms helpt dat ook wel even, maar al snel komt die enorme vermoeidheid weer op zetten.

Voor nu kan ik verder niets anders dan accepteren dat het er is. En af en toe er ook heerlijk aan toegeven. Dan maar hangen op de bank. Dan maar even overige zaken op een laag pitje. Het zit niet helemaal in mijn aard, maar ik heb het gevoel dat ik nu geen andere optie heb. Dus nestel ik mij zometeen maar weer op de bankt, want ik voel mij zo ontzettend moe. 

Happy Thoughts

Vandaag ben ik een positieve bui. De moodswings die ik heb zijn terug te lezen op dit blog. Van zelfmedelijden, naar onrust, naar nu tevredenheid. Tevredenheid over het nu. Even geen verleden. Even geen toekomst. Gewoon even nu. En vandaag maken een aantal dingen mij blij:

-          De man die nog ligt te slapen. Hij bleef. Ondanks alles.

-          De blauwe lucht die ik zie als ik naar buiten kijk.

-         De geur van net gewassen wasgoed, dat nu al hangt te drogen.

-         Het gedreun van de muziek van de buren. Normaal hou ik niet zo van lawaai, maar deze vaste prik op zaterdagochtend heeft iets gemoedelijks.

-         Het werk wat ik deze ochtend allemaal al verricht heb.

-         Het glas verfrissende water wat naast mijn computer staat. (ja daar kan ik blij van worden ja)

-          De innerlijke rust die ik op dit moment voel. Alsof er even geen zorgen zijn.

Het leven is even goed.