zondag 18 december 2016

Wie ben ik?

Ik weet het niet meer.

Ik weet niet meer wie ik ben, wat ik ben. Ik trek facades op. Ik doe nep. Ik speel een rol. Een rol thuis. Een rol bij familie. Een rol bij vrienden. Een rol op werk. Een rol op alle andere momenten. En waar ben ik zelf gebleven? Waar is ik gebleven? Ben ik echt zo nep geworden?

Ik draai eromheen. Ik konkel, kronkel. Om maar naar andermans pijpen te dansen. In plaats van opkomen voor mezelf ben ik alleen maar aan het draaien, draaien en draaien. Ik weet niet eens meer wat mijn eigen belangen zijn, wat mijn eigen behoeftes zijn, wat mijn eigen gevoelens zijn. Als ik iets voel stop ik het weg, negeer ik het. Net alsof het gevoel niet bestaat. En maar goed praten, rechtvaardigen. Zonder eerlijk en oprecht naar mij zelf te kijken.

Ergens onderweg ben ik mijzelf kwijt geraakt, mijzelf verloren. Ik ben niet altijd zo geweest, en de grote vraag is hoe kom ik er vanaf? Hoe voel ik weer mijzelf? Hoe zorg ik ervoor dat ik echt oprecht ben naar mijzelf als ik al lange tijd alles weg aan het duwen ben? Zodanig dat ik het niet eens opmerk dat ik een gevoel wegduw. Hoe vind ik die rust en bewustzijn van mijzelf?

Ik ben er wel bang voor. Bang om mezelf te vinden. Bang dat ik daar dingen vind die heel veel pijn en verdriet doen. Ik denk dat dat mijn blokkade is. Dat ik het daarom uit de weg ga. Dat ik daarom zeg en roep dat ik ga veranderen, maar dat vervolgens niet doe. Omdat ik te schijterig ben om mezelf onder ogen te zien.

Het klinkt belachelijk en het lijkt allemaal zo simpel. Maar het is het niet. Hoe kom ik in contact met mezelf? Hoe hef ik die blokkade op en geef ik mijzelf de ruimte? Hoe ga ik die confrontatie met mijzelf aan? Hoe doorbreek ik patronen?


Door gewoon te doen, zal je denken. En dat is het waarschijnlijk ook. Gewoon doen. Tegelijkertijd merk ik dat ik meteen al smoesjes zit te bedenken ‘nee, dat kan niet want..’. Maar nee. No more. Ik moet mezelf onder ogen komen als ik meer uit mijn leven wil halen. De enige weg is door het te doen en niets meer uit de weg te gaan. Ook al maakt het mij zo bang, het is de enige weg. Ook al heb ik de moed er niet voor, ik zal er doorheen moeten. Door al die pijn. Door al dat verdriet. Gewoon doen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten