Studeren op volwassen leeftijd, hoe is dat?
Ik ben iemand die graag leert, die zichzelf graag verder
ontwikkelt, die nieuwsgierig is en het leuk vindt om huiswerk te maken. Ja, dat
laatste staat er echt. Die mensen bestaan. Echt. Mensen als ik. Ik vind dat nu
eenmaal echt gewoon heel erg leuk.
Tegelijkertijd ben ik de 18 al gepasseerd. Sterker ik ben de
30 al gepasseerd. Een studie al lang achter de rug. Werkend. Cursussen en
kortdurende opleidingen op of via het werk gevolgd. Allemaal werk gerelateerd.
Maar het bleef kriebelen, echt kriebelen. Ik wil verder, ik wil meer, ik kan
meer. En dus besloot ik mij eens te gaan verdiepen in deeltijd- en
afstandsonderwijs.
Mogelijkheden zijn er genoeg. Kosten helaas ook. Het volgen
van een studie is duur. Het volgen van een tweede studie is extra duur. Je
behoort dan instellingsgeld te betalen, in plaats van het collegegeld. Dit kan
dubbel tot triple zoveel duurder zijn dan het collegegeld. En je moet het qua
tijd ook nog eens redden. Ook al is het allemaal hartstikke leuk om te doen,
het gaat helaas niet vanzelf.
Dus na een onderzoek over welke vervolgopleiding ik
eventueel zou willen doen, een financieel plan en een zekere naïviteit (tijd?,
ach dat komt wel goed) besloot ik het maar te doen. Gewoon te doen. Ik ging
weer studeren.
Ik heb bewust gekozen voor een opleiding wat niet per se
direct met mijn werk te maken heeft, ik wilde mijn horizon verbreden. Een
opleiding met een studiebelasting van ongeveer 16 uur per week, makkelijk te
redden met fulltime werk, allerlei nevenactiviteiten en sociaal leven (ha ha ha
ha, ik naïef? Welnee.). Een uitdaging, zou ik het universitaire niveau redden?
Ik heb nog geen moment spijt gehad. Hoewel het zwaar is.
Echt zwaar. Van een sociaal leven is bijna geen sprake meer. Alles moet strak
gepland, ruimte voor impulsiviteit is er nauwelijks of voel ik mij direct
schuldig over. Tijdsinvestering is fors.
En toch is het mij waard. Omdat dit proces het waard is. Omdat ik het kan.
Omdat ik het leuk vind. Omdat ik superveel nieuwe dingen leer. Theorie. Maar
ook over mijzelf. Eigenlijk ben ik stiekem best een beetje trots op mijzelf.
Ondanks dat het niet makkelijk is, en met veel steun van mij naasten (zonder
die steun zou het echt lastig worden) lukt het. Het lukt. Het gaat. Het is af
en toe bikkelen. Absoluut. Soms denk ik er even aan om te stoppen en ben ik het
helemaal zat. Maar het is zo leuk en zo goed voor mijzelf. Dus voor iedereen
die twijfelt; als je de financiële middelen hebt, als je partner/naasten
erachter staan; doe het. Voor jezelf. Omdat het ook gewoon ontzettend stoer is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten