Soms is het allemaal even niet zo makkelijk. De ene dag vol
positiviteit en hoop, en de andere dag vol stress en zorgen. Hoe kan het zo
omslaan? Wat is er allemaal gebeurt?
Vierentwintig. Vierentwintig uren zijn we verder. En dan is
het er ineens weer. Die zorgen. De angst. De spanning.
Je kijkt even om en het gebeurt. Een flits van een seconde.
Maar houd moed, houd hoop. Omdat alles altijd weer goed komt. Het is niet
verloren. Nooit. Het is nooit verloren. We vinden wel een weg. Altijd. Omdat we
dat altijd gevonden hebben en dat ook zullen blijven vinden. We vallen, we
staan op, we hebben geleerd. En de volgende keer struikelen we over iets
anders, vallen we weer en staan we ook weer op. Want we blijven opstaan, we
blijven niet liggen. Want als we gaan liggen dan gaat het niet meer. We moeten
staan, overeind, en gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten