Hier en nu

Ren, ren, ren maar door
Struikel
Sta op
En weer verder

Verder tot het niet meer gaat. Hoe ver is dat? Hoe lang houd je het uit?
Hoe lang kan je rennen zonder naar adem te happen? Zonder neer te vallen, volledig buiten adem met een torenhoge hartslag?
Wanneer val je om? Ploef. Neer. Zonder adem. Zonder hartslag.
Wanneer komt dat moment?

Niet opgeven. Doorgaan, doorgaan en doorgaan. Het uiterste van jezelf vragen. En nog meer. Meer dan het uiterste van jezelf. Tot hoe ver? Tot hoe lang?

De continue strijd. Het continue gevecht. Het lekken van energie. Waar krijg je nog energie van? Wanneer ben je blij? Wanneer ben je tevreden? Wanneer ben je even volledig ontspannen?

Zelfs in je slaap een grimas of een kreun. Onrust. Continu weer die onrust.

Ik wil je zo graag helpen maar weet niet hoe. Ik sta machteloos aan de zijkant toe te kijken hoe je jezelf pijnigt. Keer op keer. Dag na dag. Met de goede intenties, dat wel. Je vecht. Je vecht voor jezelf. Je eigenwaarde. Je gelijk. En tegelijkertijd voor ons.

Wat gebeurt er als je in een diepe put valt? Ik weet dat er altijd weer licht schijnt aan het eind van die diepe tunnel, jij weet dat ook. Maar kan je dat nog eens aan?

Daarom werk je zo hard. Om het te laten slagen. Jezelf te laten slagen. Ik snap het maar vind het moeilijk. Ik wil niet zonder. Ik wil met.

Ik wil je laten zien hoe mooi het is. De zon die schijnt. De sneeuw die valt. De vogel die op het balkon staat. De bloemen die bloeien. De dansende vlam van een kaars. De regen die tegen het raam tikt. De muziek wat op de achtergrond zachtjes speelt. Het leven en het zijn. Het hier en het nu.