De straatnieuwsverkopers

Elke dag staan ze daar. Voor de supermarkt. Zowel aan de ene kant van de ingang van het winkelcentrum, als aan de andere ingang. Op beide hoeken staan ze; de straatnieuwsverkopers.

Met een vriendelijk woord en een knikje word ik altijd gedag gezegd. Ik zeg altijd hallo terug, vol met schuldgevoel want een krantje koop ik nooit.

Zodra ik mijn boodschappen heb gedaan en terug naar mijn fiets loop, passeer ik wederom een van de twee mannen. Weer een vriendelijk knikje. Ik kijk weg. Schaamte. Bah, walgelijk van mezelf.

Ik zou ze iets moeten geven. Het is belachelijk. Al geef ik ze een appel, of een pakje drinken, een euro, wat dan ook. Iets. Ik vind dat ik iets moet geven. Ik voel me steeds schuldiger. Oké, ik ga ook door een moeilijke tijd, ik heb het financieel ook zwaar, maar ik heb nog een dak boven mijn hoofd. Ik heb werk, een warm huis. Ik krabbel er wel weer bovenop. Vast wel. Maar hoe zit dat met deze mannen? Ik woon hier al 1,5 jaar, en al anderhalf jaar staan deze mannen er. Altijd dezelfde. Altijd even vriendelijk en niet opdringerig. De laatste tijd voel ik me steeds meer schuldig als ik langs ze loop. Ik hoop altijd stiekem dat ze er niet staan, of ik doe net alsof er niet zijn. Wat zouden ze wel niet van mij vinden? Als een of andere tuthola die regelmatig boodschappen kan halen, maar niks kan missen voor hen? Voor degenen die het minder hebben? Ze zien iemand die er normaal uitziet, normale kleding heeft, op afgetrapte schoenen loopt dat dan weer wel, en die regelmatig komt om de boodschappen te halen. Als ze goed kijken zien ze dat het vaak bij de Lidl is, en niet de naastgelegen Albert Heijn, maar kan hun dat interesseren. Ze zien niet dat je maandelijks een minimaal bedrag pint waar je die maand alle boodschappen van moet doen. Dat zien ze niet, en dat hoeven ze ook niet te zien. Ik klaag niet, ik heb niets te klagen.

Ik vind alleen dat ik meer zou moeten doen. Ik vind dat ik meer zou kunnen doen. Waarom niet? Waarom ga ik niet meer doen voor de mensen in ons land die het minder dan ik? Ik fiets naar huis, en ik bedenk, ik ga op zoek naar nieuw vrijwilligerswerk en de man bij de supermarkt elke keer dat ik daar kom iets geven. Omdat ik dat wil. Iets doen voor een ander. Als je een iemand niet hebt kunnen helpen, misschien een ander dan wel.

©JaneOnira

Vakanties voor mensen met een verstandelijke beperking

Holiday

Organisaties

Er zijn diverse organisaties die vakanties aanbieden voor mensen met een verstandelijke beperking. Al een aantal jaar werk ik voor een zo’n organisatie met heel veel plezier als vrijwilliger. Verscheidene vakanties heb ik al begeleid; in Nederland, Duitsland, Engeland en Portugal. Met kinderen, met jongeren, met minder validen en met volwassenen.

Verstandelijke beperking

Er zijn ontzettend veel mogelijkheden voor deze mensen. Belangrijk is dat ze op vakantie kunnen en het aankunnen om even weg te zijn uit hun bekende omgeving. Mensen met een verstandelijke beperking, al is deze misschien maar licht, hebben vaak enige begeleiding nodig om op vakantie te kunnen. Zelf kunnen ze niet zo goed met hun geld omgaan, of zouden ze niet weten waar ze allemaal heen kunnen gaan of wat ze kunnen doen. Er zijn ook vakanties te vinden voor als ze slecht ter been zijn of meer zorg nodig hebben. De keus is het grootst voor de mensen met een lichte verstandelijke beperking en alleen wat begeleiding nodig hebben.
Ze kunnen zelf keuzes maken in wat voor een vakantie ze willen; actief of juist niet. In binnenland of buitenland. Een fietsvakantie of met de boot. Op een camping of in een hotel. Met een grote groep of juist in een klein groepje. Allerlei mogelijkheden zijn er.

Begeleiden

Als begeleider is je doel natuurlijk om deze mensen een geweldige vakantie te bezorgen. Samen met je medebegeleiders, hoeveel je er hebt is afhankelijk van de grootte van de groep vakantiegangers en de zorg die ze nodig hebben. Uiteraard is en blijft het vrijwilligerswerk, als je op een reis wordt ingedeeld wat je niet ziet zitten kan je dat aangeven. Bij de meeste organisaties is er een trainingsdag speciaal voor de begeleiders om je eigen kwaliteiten te verbeteren en kennis te maken en ervaringen te delen met andere vrijwilligers.
Handig is om van te voren goede afspraken te maken als begeleidergroep. Wie gaat wat doen, wie is waar verantwoordelijk voor. Wie kookt er, wie rijdt er, welke deelnemers gaan mee en wat hebben ze nodig, wie past op de medicijnen, wie let of die deelnemer zich wel scheert, wie beheert de financiën, wie helpt die persoon onder de douche, wat kunnen we in de vakantie gaan doen etc. Een goede voorbereiding is belangrijk voor een geslaagde vakantie!

De vakantie

Na alle voorbereidingen is het zover en begint dan eindelijk de vakantie! Iedereen zal er zin in hebben, sommige deelnemers zijn er misschien al weken mee bezig. Vaak kennen ze elkaar niet eens, maar dat maakt niet uit. In al die jaren dat ik dit doe is er nooit echt een ruzie geweest. Iedereen is natuurlijk ook in een vakantie stemming. Niveaus kunnen nogal eens verschillen maar dat maakt het ook wel leuk. Het is een uitdaging om deze mensen te leren kennen en ze te laten lachen. Want dat is wat je wilt; deze mensen een plezierige vakantie bezorgen. Een vakantie vol ongegeneerd gek doen, plezier maken, grapjes uithalen, bonte avond houden en vooral heel veel lachen!

Ook doen?

Doe het eens en je zal zien hoe leuk het is. Wat je achtergrond is maakt helemaal niet uit. Of je nou putjes schept, elke dag achter een bureau zit of in de bouw werkt; het maakt niet uit. Plezier maken kunnen we allemaal en mensen helpen die niet zelfstandig op vakantie kunnen, kan ook iedereen. Bedenk wat hun leuk vinden en speel in op de behoeften van de mensen die meegaan. Het is vrijwillig; je verdiend niets en het kost je niets. Maar het levert heel veel op. Het geeft ontzettend veel voldoening en voor jezelf ook gewoon een supervakantie! Gebruik je humor. Doe eens gek. Laat jezelf eens gaan en je zal zien... Je maakt een ander blij. En niets voelt beter dan een glimlach waar jij aan bijgedragen hebt!

©JaneOnira