In alle eerlijkheid: ben jij altijd eerlijk tegen jezelf?
Ik niet. Ik verdraai soms mijn eigen gedachten en mijn eigen
woorden. Waarom? Om het minder pijnlijk te maken denk ik. Om minder het gevoel
van falen te hebben. Om minder schaamte te voelen. Denk ik. Ik weet het niet
precies.
Soms beloof ik iets aan mijzelf en dan ‘vergeet’ ik dat
weer. Stop het weg, in een hoekje, ergens achterin mijn geest. Als iemand mij
dan confronteert vind ik wel een reden waarom ik mijn eigen belofte niet ben nagekomen.
Niet bewust, dat gaat vol op automatisme. Ik geloof het namelijk zelf ook nog.
Ik geloof mijn eigen verhaal. Ik geloof mijn eigen motivatie. Maar is het de
waarheid? Of zijn het gewoon excuses om de eigen gemaakte belofte aan mijzelf
niet na te komen?
Het is ingewikkeld. Want hoe kan ik iets beloven en het
vervolgens vergeten? Er niet bewust van zijn totdat escalatie plaatsvindt. Hoe
kan dat? Hoe kan ik in die tussenliggende periode alsof doen? Alsof het er niet
is en niet bestaat? Is dat omdat ik te lang iets verborgen houd voor een aantal
mensen die mij dierbaar zijn? Dat ik toen ergens in dat proces, mezelf heb
geschaamd en in smoezen ben gaan leven? Is het zodanig erg geworden dat ik
daarom er maar omheen blijf praten? Ik het daarom zo makkelijk weg stop? Ik
daarom doe alsof het niet bestaat? Is dat het? Is het de schaamte die mij
parten speelt? Is dit een tweede natuur van mij geworden?
Ik ben niet altijd eerlijk tegenover mezelf omdat ik niet
altijd eerlijk ben tegenover anderen. Ik houd iets verborgen. Maakt mij dat een
minder mens? Maakt mij dat afschuwelijk? Dat ik mensen niet in vertrouwen durf
te nemen? Dat de schaamte en de angst van oordelen te groot is? Dat ik mijzelf
heb verloochend? Dat ik smoezen en excuses heb bedacht om te kunnen leven met
mijzelf?

Hoe wordt je volledig bewust van jezelf? Hoe leef je in het
nu? Hoe leef in jezelf en met jezelf? Hoe accepteer je jezelf?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten