Boos

Hoe lang blijf jij boos?

Als iemand je pijn heeft gedaan, schade heeft berokkent – hoe lang blijf jij dan boos? Uren, dagen, weken, maanden? En hoe ben je boos? Wat doe je wel? Wat doe je niet? Hoe ga je er mee om? Hoe gedraag je naar de buitenwereld? Wie maak je wel of niet deelgenoot van je boosheid?

Ik kan behoorlijk boos worden. Vooral op mezelf. Niet zo snel op een ander. Voor even kan ik heel erg boos zijn, woest misschien wel, maar dat kan ook weer heel snel weg zijn. Zeker als de onderwerp van boosheid weer in mijn blikveld is zakt mijn boosheid. Is dat raar?

Zou ik gewoon eens echt boos moeten zijn? De ander laten voelen hoe boos ik ben? Maar hoe dan? Schreeuwen, slaan? Negeren? Met deuren slaan?

Ik wil dat de ander voelt dat ik boos ben. Dat ik gekwetst ben. Dat ik het zat ben. Maar in plaats van boos te reageren, doe ik normaal. Ik zeg dat ik boos ben. Maar dat is alles. Het voelt verkeerd, alsof ik de ander ‘ermee weg laat komen’. En dat voelt niet goed. Ik doe niet boos, ik ben wel boos. Ik wil boetedoening. Dat de ander het voelt, dat het binnenkomt. Maar op het moment dat ik het meest boos was, was de ander er niet. En ik blijf niet lang boos. Niet zo boos. Ik ben nog steeds wel boos, maar niet zo boos en dat vind ik toch een partij lastig. Ik wil gewoon boos zijn. Boos doen.

Ik wil dat de ander voelt wat ik eerder voelde. Tegelijkertijd weet ik dat ik dat niet kan. Nu geef ik ook heel veel om deze ander, dus dat maakt het misschien extra gecompliceerd omdat ik die ander niet pijn wil doen. Maar tegelijkertijd ook weer wel. Ingewikkeld.

Misschien moet ik het maar loslaten. Deze gedachten. Wel mijn boosheid voelen, ervaren, benoemen. Maar niet piekeren hoe ik moet reageren want daar heb ik op dit moment alleen maar mijzelf mee.