zaterdag 21 oktober 2017

Vermoeid

Ik ben nogal vermoeid de afgelopen weken. Ik slaap onrustig en overdag moet ik soms echt mijn best doen wakker te blijven en niet te gaan knikkebollen (staat namelijk ook zo stom op het werk). ’s Avonds hang ik alleen maar op de bank en kan ik mezelf er niet toe zetten de dingen te doen die gedaan moeten worden. Dat betekent schema’s in de war, planning in de war en alsnog van alles op eenzelfde dag te moeten doen. Heel irritant.

Hoewel het volledig bij mezelf ligt en ik elke keer het voornemen heb om het vandaag echt anders te gaan doen, lukt het niet. Ik kan de verleiding van even op de bank zitten niet weerstaan, en als ik eenmaal zit kom ik niet overeind. Mijn discipline is tot het nulpunt gedaald. Daar waar ik normaal een ijzersterke discipline heb, word ik nu een soort van laks voor mijn doen.

Ik ben vermoeid. Ontzettend vermoeid. Zelfs als ik dit zit te typen dan moet ik mijn best doen niet even mijn ogen te sluiten. Ik moet mijn drang om even te gaan liggen weerstaan. Ik kan namelijk niet even gaan liggen, want als ik dat doe ben ik weer verloren. Plus dat even liggen niet helpt, ik word er alleen maar vermoeider van.

Mijn energieke zelf is weg. De vermoeidheid is continu aanwezig. Een regelmatig leven heb ik al, daar ligt het niet aan. Het zullen de spanningen zijn. Want ook al lijk ik relaxter volgens mijn omgeving, inwendig zijn er bijna dagelijks momenten van paniek of razernij. Daar komen ook mijn onrustige nachten vandaan. En ja, dat kost energie. Neemt niet weg dat ik het verschrikkelijk irritant vind, deze vermoeidheid. Alles kost mij dubbel zo veel moeite en ik moet moeite doen om wakker te blijven.

Gezonder leven, dat is wat ik sowieso zou moeten doen. Regelmatiger eten, drinken. Gezonder eten. Meer beweging. Soms probeer ik bij zo’n vermoeidheid op te gaan staan en stuk te gaan lopen of iets anders te gaan doen. Soms helpt dat ook wel even, maar al snel komt die enorme vermoeidheid weer op zetten.

Voor nu kan ik verder niets anders dan accepteren dat het er is. En af en toe er ook heerlijk aan toegeven. Dan maar hangen op de bank. Dan maar even overige zaken op een laag pitje. Het zit niet helemaal in mijn aard, maar ik heb het gevoel dat ik nu geen andere optie heb. Dus nestel ik mij zometeen maar weer op de bankt, want ik voel mij zo ontzettend moe. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten