Ik ben nogal vermoeid de afgelopen weken. Ik slaap onrustig
en overdag moet ik soms echt mijn best doen wakker te blijven en niet te gaan
knikkebollen (staat namelijk ook zo stom op het werk). ’s Avonds hang ik alleen
maar op de bank en kan ik mezelf er niet toe zetten de dingen te doen die
gedaan moeten worden. Dat betekent schema’s in de war, planning in de war en
alsnog van alles op eenzelfde dag te moeten doen. Heel irritant.
Hoewel het volledig bij mezelf ligt en ik elke keer het
voornemen heb om het vandaag echt anders te gaan doen, lukt het niet. Ik kan de
verleiding van even op de bank zitten niet weerstaan, en als ik eenmaal zit kom
ik niet overeind. Mijn discipline is tot het nulpunt gedaald. Daar waar ik
normaal een ijzersterke discipline heb, word ik nu een soort van laks voor mijn
doen.
Ik ben vermoeid. Ontzettend vermoeid. Zelfs als ik dit zit
te typen dan moet ik mijn best doen niet even mijn ogen te sluiten. Ik moet
mijn drang om even te gaan liggen weerstaan. Ik kan namelijk niet even gaan
liggen, want als ik dat doe ben ik weer verloren. Plus dat even liggen niet
helpt, ik word er alleen maar vermoeider van.
Mijn energieke zelf is weg. De vermoeidheid is continu
aanwezig. Een regelmatig leven heb ik al, daar ligt het niet aan. Het zullen de
spanningen zijn. Want ook al lijk ik relaxter volgens mijn omgeving, inwendig
zijn er bijna dagelijks momenten van paniek of razernij. Daar komen ook mijn
onrustige nachten vandaan. En ja, dat kost energie. Neemt niet weg dat ik het
verschrikkelijk irritant vind, deze vermoeidheid. Alles kost mij dubbel zo veel
moeite en ik moet moeite doen om wakker te blijven.
Gezonder leven, dat is wat ik sowieso zou moeten doen.
Regelmatiger eten, drinken. Gezonder eten. Meer beweging. Soms probeer ik bij
zo’n vermoeidheid op te gaan staan en stuk te gaan lopen of iets anders te gaan
doen. Soms helpt dat ook wel even, maar al snel komt die enorme vermoeidheid
weer op zetten.
Voor nu kan ik verder niets anders dan accepteren dat het er is. En
af en toe er ook heerlijk aan toegeven. Dan maar hangen op de bank. Dan maar
even overige zaken op een laag pitje. Het zit niet helemaal in mijn aard, maar
ik heb het gevoel dat ik nu geen andere optie heb. Dus nestel ik mij zometeen
maar weer op de bankt, want ik voel mij zo ontzettend moe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten