zaterdag 30 september 2017

Losing

Ik ben de laatste tijd alleen maar bezig geweest met anderen op de ene die mij het meest dierbaar is na. Ik ben alleen maar bezig geweest wat anderen zouden verwachten of anderen zouden denken, of wat ik denk dat zou moeten of zo zou horen. De lijnen lagen er, het pad was gelegd. Hij ging het gebaande pad af. En ik was alleen maar bezig met angst. Ik was continu bang. Bang dat alles kapot zou gaan. Bang dat ik alles kwijt zou raken. Bang dat het leven weer ineens op z’n kop zal staan. Bang voor alles. En ik had niet in de gaten wat ik werkelijk deed.

Ik jaagde hem bij mij weg. Omdat hij niet het pad afliep dat ik had uitgestippeld. Omdat hij een zijtak nam. En ik vroeg er niet eens naar. Ik oordeelde en veroordeelde. Ik loog naar mezelf en daardoor ook naar hem. Ik zie dat nu.

Ik weet niet of het nu te laat is. De kans bestaat dat het te laat is. Ik ben er niet voor hem geweest. Ik heb niet volledig om hem gegeven. Ik heb hem niet in zijn waarde gelaten. Ik heb hem niet de ruimte gegeven. Ik heb niets gevraagd. Ik heb alleen ingevuld en geoordeeld. Ik heb alles goed gepraat voor mezelf. Ik heb mezelf voor de gek gehouden. Waarom was ik niet meer bij mezelf? Waarom heb ik het zo ver laten komen?

Hij heeft het zo vaak aangegeven, en ik dacht echt op zo’n moment dat ik het begreep. Oprecht begreep. Maar verzandde vervolgens weer in hetzelfde gedrag. Omdat ik daar een oordeel over had. Omdat ik het niet zag, niet begreep.

Nu, nu het misschien te laat is, zie ik het. Het hoeft helemaal niet erg te zijn als er een zijpad wordt ingeslagen. Ook al had ik dat niet bedacht. Ook al past dat niet in wat ik denk dat anderen zouden vinden of verwachten. Fuck die anderen!
Het gaat er om dat hij ook een persoon is. Een mens. Iemand die mij zo ontzettend dierbaar is. Ik heb geprobeerd hem in een keurslijf te stoppen en natuurlijk wil hij daaruit schoppen. Natuurlijk. Want er is niets mis mee als hij zichzelf is. Er is niets mis mee om links af te gaan waar ik gedacht had dat we rechtdoor zouden moeten gaan. Ik weet niet eens of ik zelf rechtdoor wil of dat ik denk dat anderen zouden willen dat ik (en daardoor wij) rechtdoor zou gaan.

Het klinkt vermoeiend en dat is het ook. Het zorgt voor onrust in mijn lijf en onrust in mijn hoofd. Het zorgt ervoor dat ik niet de verantwoordelijkheid neem die ik zou moeten nemen. Het zorgt ervoor dat ik niet luister. Het zorgt ervoor dat ik mijzelf voor de gek houd. En oprecht dacht dat ik dat niet deed. Ik dacht dat ik het begreep, maar dat was niet zo.

Ik begrijp het nu pas. Veels te laat. Schade al berokkent. Maar het is nooit te laat dit nu te erkennen. Het is nooit te laat nu wel die verantwoording te nemen. Het is nooit te laat de regie over mijn eigen leven te pakken. Het is nooit te laat dat te laten zien. Ik ben dat verplicht aan hem. Ik ben dat verplicht aan mezelf. Kan niet meer in een leugen leven. Wil niet meer in een leugen leven.


Het is mijn leven, het is zijn leven, het is ons leven.  En van niemand anders.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten