Ik doe soms dingen waar ik niet trots op ben. Waar ik
achteraf spijt van heb. Reageren vanuit emotie in plaats van reageren uit mijn
verstand. Iets doen of zeggen zonder na te denken. Zonder stil te staan bij de
gevolgen. Gedachteloos doen of zeggen, zonder bewust te zijn wat dat voor
gevoel geeft voor een ander. Tegelijkertijd kan ik mijzelf geen flapuit noemen.
Ik ben juist vaak bedachtzaam. Behalve als ik mij bij iemand veilig voel. Dan
vervliegt die bedachtzaamheid. Alsof ik dan wel alles kan maken en alles kan
zeggen. Hoe oneerlijk is dat?
Soms ben ik bezig om van allerlei zaken goed te praten voor
mezelf. Terwijl ik tegelijkertijd wel mijn fouten kan toegeven. Alsof ik mij in
alle bochten moet wringen om de goedkeuring van de ander te krijgen, terwijl ik
die eigenlijk helemaal niet nodig zou hoeven hebben. Naast dat de goedkeuring
voor mezelf uit mezelf moet komen, hoef ik, als ik nadenk voordat ik iets doe
of zeg, minder zaken goed te praten. Of te rechtvaardigen. Alsof ik anders geen
goed mens ben.
Ik ben soms zo bezig om het goed te doen dat ik vergeet het
goed te doen. Dan wil ik de perfecte ik zijn, en vergeet ik afspraken die
gemaakt zijn. Alsof dat allemaal naar de achtergrond verschuift omdat ik bezig
ben met mezelf. Ik zit soms te veel in mijn hoofd denk ik. Of teveel in mijn
buik. Of allebei.
Het is soms best een worsteling, omgaan met mijzelf. Ik ben
niet eenvoudig. Ik vind mezelf behoorlijk complex. Ik kan ook niet altijd goed
omgaan met mezelf. Ik straf mezelf. Ik veracht mezelf. Ik praat dingen goed
voor mezelf omdat ik niet kan accepteren dat ik doe wat ik doe, denk wat ik
denk, of voel wat ik voel. Omdat ik dan denk dat ik er dan niet mag zijn. Alsof
ikzelf er niet mag zijn. Alsof ikzelf dan geen goedkeuring zou hebben of zou
krijgen.
Een imperfectie uit het verleden met grote gevolgen in het
heden.
Tijd om het aan te pakken.
- Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten