Alles is wankel.
Het evenwicht is kwijt.
Het jaagt, het stormt in mij. Mijn bloed raast en kolkt. Mijn hoofd tolt en tolt. Mijn buik is van slag. Ik ben van slag. Alles staat wankel.
Hoe bied ik het hoofd.
Hoe blijf ik.
Hoe sta ik.
Hoe vind ik.
Hoe beleef ik.
Hoe ervaar ik.
Hoe weet ik.
Ik kan niet naar onderen gaan.
Het mag mij niet omringen.
Ik moet er boven blijven.
Het evenwicht.
Er is angst in mij.
Er is schuld in mij.
Er is boosheid in mij.
Er is verdriet in mij.
Maar het mag mij niet verzuipen.
Dus ik omhels het.
Ik omhels het.
Dit is wie ik ben.
Ook.
Het is lelijk.
Ik zou willen dat het er niet was.
Maar het mag er zijn.
Ik mag er zijn.
Want ik ben.
En ik besta.
Ik wil niet mee in die kolk.
Dus ik moet het omarmen.
Ik moet het wiegen.
Vrede vinden.
Ook al ben ik niet trots op mezelf.
Ook al had ik dingen anders moeten doen.
Ik moet mezelf omarmen.
Anders verlies ik.
Ik wil geen slachtoffer meer zijn.
Het evenwicht.
Ik moet het vinden.
Omarmen van mezelf.
Angst laten verdwijnen.
Accepteren van wat is.
Van fouten en van lelijkheden.
Van wat is geweest.
Dus ik omarm het.
Ik houd het stevig vast
En laat niet los.
Opdat ik daar weer ben.
En het evenwicht weer voel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten