Kwetsbaar

Plots realiseer ik mij hoe kwetsbaar het leven is. Ik weet dat het leven zo is, natuurlijk, maar op sommige momenten word je daar extra mee geconfronteerd. Zo ook vandaag.

Ik raakte betrokken bij een gezin met een verhaal. Een ontzettend verdrietig verhaal. En ook al heb ik in mijn leven en in mijn werk veel verdrietige verhalen gehoord en soms ook aan de zijlijn mogen staan, wennen doet het nooit. Soms is er net een ogenblik en dan komt even heel diep binnen de realisatie hoe kwetsbaar het leven is.

Een oogopslag, een klein gebaar en bam – de tijd staat even stil. Alles waar ik over kan piekeren of mij druk over kan maken is er ineens niet meer. Het is totaal onbelangrijk en staat in schil contrast met het verhaal van het gezin.

Het leven kan soms oneerlijk zijn. Alsof sommige mensen alle pech van de wereld mogen krijgen. Zelfs deze hele lieve mensen. Hoe kan het leven zo bedoeld zijn?

Het is zo’n moment dat je raakt, dat je bij blijft, dat je even doet stilstaan. Het leven is kwetsbaar. Waarom zijn wij hier? Heeft het leven een bedoeling? Heeft het leven een betekenis? Wanneer heeft het leven betekenis? En wat kan de betekenis zijn van al dat verdriet in dat gezin?

De antwoorden op deze vragen heb ik niet. Die zal ik misschien ook nooit krijgen. Maar er is een ding wat ik leer van het verdriet van zo’n gezin en dat is echt dat we het leven moeten omarmen. Omdat het kwetsbaar is. Omdat het waardevol is. Pak het en omarm het. Laat het zijn, leef en beleef. Ervaar. 

Iedereen weet het, op sommige momenten vergeet ik het. Maar op sommige momenten realiseer ik mij vol hoe tevreden ik mag zijn. Hoe ik niet moet vergeten. 

Zal dat nog een bedoeling kunnen zijn? Het verdriet aanschouwen om zo de ander (mij) te doen realiseren? Om bewust te worden? Als een soort hoger goed? Ik heb werkelijk waar geen idee.