Elke dag staan ze daar. Voor de supermarkt. Zowel aan de ene kant van de ingang van het winkelcentrum, als aan de andere ingang. Op beide hoeken staan ze; de straatnieuwsverkopers.
Met een vriendelijk woord en een knikje word ik altijd gedag gezegd. Ik zeg altijd hallo terug, vol met schuldgevoel want een krantje koop ik nooit.
Zodra ik mijn boodschappen heb gedaan en terug naar mijn fiets loop, passeer ik wederom een van de twee mannen. Weer een vriendelijk knikje. Ik kijk weg. Schaamte. Bah, walgelijk van mezelf.
Ik zou ze iets moeten geven. Het is belachelijk. Al geef ik ze een appel, of een pakje drinken, een euro, wat dan ook. Iets. Ik vind dat ik iets moet geven. Ik voel me steeds schuldiger. Oké, ik ga ook door een moeilijke tijd, ik heb het financieel ook zwaar, maar ik heb nog een dak boven mijn hoofd. Ik heb werk, een warm huis. Ik krabbel er wel weer bovenop. Vast wel. Maar hoe zit dat met deze mannen? Ik woon hier al 1,5 jaar, en al anderhalf jaar staan deze mannen er. Altijd dezelfde. Altijd even vriendelijk en niet opdringerig. De laatste tijd voel ik me steeds meer schuldig als ik langs ze loop. Ik hoop altijd stiekem dat ze er niet staan, of ik doe net alsof er niet zijn. Wat zouden ze wel niet van mij vinden? Als een of andere tuthola die regelmatig boodschappen kan halen, maar niks kan missen voor hen? Voor degenen die het minder hebben? Ze zien iemand die er normaal uitziet, normale kleding heeft, op afgetrapte schoenen loopt dat dan weer wel, en die regelmatig komt om de boodschappen te halen. Als ze goed kijken zien ze dat het vaak bij de Lidl is, en niet de naastgelegen Albert Heijn, maar kan hun dat interesseren. Ze zien niet dat je maandelijks een minimaal bedrag pint waar je die maand alle boodschappen van moet doen. Dat zien ze niet, en dat hoeven ze ook niet te zien. Ik klaag niet, ik heb niets te klagen.
Ik vind alleen dat ik meer zou moeten doen. Ik vind dat ik meer zou kunnen doen. Waarom niet? Waarom ga ik niet meer doen voor de mensen in ons land die het minder dan ik? Ik fiets naar huis, en ik bedenk, ik ga op zoek naar nieuw vrijwilligerswerk en de man bij de supermarkt elke keer dat ik daar kom iets geven. Omdat ik dat wil. Iets doen voor een ander. Als je een iemand niet hebt kunnen helpen, misschien een ander dan wel.
©JaneOnira
Geen opmerkingen:
Een reactie posten