Soms vergeet ik het. Dan ga ik maar door met alles wat ik
mezelf opleg. Door en door en door. Haast, haast, haast. Ik vergeet vaak stil
te staan. Stil te staan bij een moment. Stil te staan bij een gevoel. Stil te
staan bij een gedachte.
We vergeten vaak stil te staan. Steeds meer en meer worden
we geleefd. De druk van alledag maakt dat men maar doorrent. Verwachtingen hoog
gespannen. Verwachtingen van anderen en van jezelf. Op de een of andere manier
is dat de cultuur waarin wij leven. Of althans het merendeel van ons. Ik hoor
het om mij heen, ik zie het als ik om mij heen kijk; ik ben niet de enige.
Zeker niet. Er zijn zoveel vrouwen die maar door gaan. Door gaan met presteren.
Er leuk uit zien, een goede baan, een fijne relatie, een gezin. We vergeten
soms stil te staan.
Even stil staan is zo
belangrijk. Even kijken naar het moment. Even diep in en uit ademen. Even die
druk van je af laten glijden. Even gewoon er zijn. Even niets moeten. Heel even
maar.
We zouden het vaker moeten doen. Even stil staan. Even
bezinnen op alles waar we mee bezig zijn. Het is soms toch echt van de gekke.
Maar ja, de buurvrouw doet het ook, dus dan moet ik ook. Of zoiets. Het is
natuurlijk niet zo maar dat is wat we ons zelf opleggen. Want we kijken graag
naar anderen. We spiegelen ons zelf aan anderen. Vinden het belangrijk dat
anderen iets van ons vinden. We vergeten daarbij dat onze eigenwaarde niet van
anderen komt, maar van onszelf. We vergeten naar ons binnenste te kijken. We
vergeten te leven in het hier en nu, en stomen maar door.
Heel even stil staan geeft ruimte. Ruimte in je hoofd en
ruimte in je hart. Hoe fijn is dat? Even die rem erop. Even schijt hebben aan
alles. Even in het hier en nu leven, puur en alleen met jezelf. Want jij bent
belangrijk. Ik ben belangrijk. Een ieder is belangrijk. Belangrijk voor jezelf.
Niet voor een ander. Voor jezelf.
Pak jij je moment?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten