Liefde

Soms haat ik je. Echt. Waarom kan het nooit lang leuk zijn tussen ons? Ben ik het probleem? Wat is het probleem? Mijn liefde voor jou of de liefde voor mezelf?

Steeds vaker heb ik het gevoel dat ik mezelf aan het kwijt raken ben. Ik doe jou pijn. Keer op keer op keer. En elke keer weer beloof ik beterschap. En elke keer weer faal ik. Hard. 

Ik vraag mij af waar het mis is gegaan. De bewuste keuze van mijzelf om te liegen voor jou en over jou? Omdat ik mij schaam? Mij schaam omdat ik niet ben wie ik altijd dacht te zijn? 

Waar zijn de leuke tijden gebleven? Waar is de tijd dat we lachten, plezier hadden en genoten van elkaar? Waarom ben ik jou steeds pijn aan het doen? Om te voorkomen dat jij mij pijn doet? Wil ik jouw straffen voor mijn eigen gemaakte keuzes? Of wil ik liever zelf de pijn veroorzaken zodat jij het niet hoeft te doen?

De menselijke geest zit raar in elkaar. Ik zit raar in elkaar. Altijd denk ik dat het niet zo moeilijk moet zijn. Hoef te zijn. En toch doe ik het elke keer weer. Ik doe jou pijn en daarmee ook mijzelf.

Ik vind dit niet leuk. Ik vind het afschuwelijk. Tijd om het anders aan te pakken. Maar waar te beginnen? Hoe ga ik weer tevreden zijn met mezelf? Hoe ga ik weer tevreden zijn met mijn leven? Hoe ga ik eindelijk accepteren dat mijn leven niet is zoals ik het altijd heb gewild? Ik heb die keuzes zelf gemaakt. Het wordt tijd dat te accepteren.

Ik voldoe niet aan mijn eigen kleine meisjesdroom. Ik ben niet wie ik wil zijn. Ik veracht mezelf. 

Ik haat jou niet. Helemaal niet. Natuurlijk ben je af en toe verschrikkelijk irritant, ben ik het regelmatig niet met je eens en reageer je niet altijd zoals ik het had gewild. Maar ik hou van jou. Meer dan wat dan ook in de wereld. 

Het word tijd dat ik je dat laat zien en dat ik dat aan je bewijs. Ik vind het alleen nog lastig hoe. Ben bang om mezelf nog meer kwijt te raken.

Ik leef te veel vanuit angst. Het valt me nu weer op. Het wordt tijd om dat los te laten. Meer naar het hier en nu te gaan. Naar het moment.

Ik kom er wel. Heus. Waar een wil is, is een weg. En die weg wil ik nemen. Geen geslingerd en omwegen meer, maar recht op het doel af. 

Het wordt tijd dat ik ga veranderen. Het wordt tijd dat ik jou laat zien en merken  wat jij voor mij betekend. Het wordt tijd om het weer leuk te hebben samen.

Eerlijkheid

In alle eerlijkheid: ben jij altijd eerlijk tegen jezelf?

Ik niet. Ik verdraai soms mijn eigen gedachten en mijn eigen woorden. Waarom? Om het minder pijnlijk te maken denk ik. Om minder het gevoel van falen te hebben. Om minder schaamte te voelen. Denk ik. Ik weet het niet precies.

Soms beloof ik iets aan mijzelf en dan ‘vergeet’ ik dat weer. Stop het weg, in een hoekje, ergens achterin mijn geest. Als iemand mij dan confronteert vind ik wel een reden waarom ik mijn eigen belofte niet ben nagekomen. Niet bewust, dat gaat vol op automatisme. Ik geloof het namelijk zelf ook nog. Ik geloof mijn eigen verhaal. Ik geloof mijn eigen motivatie. Maar is het de waarheid? Of zijn het gewoon excuses om de eigen gemaakte belofte aan mijzelf niet na te komen?

Het is ingewikkeld. Want hoe kan ik iets beloven en het vervolgens vergeten? Er niet bewust van zijn totdat escalatie plaatsvindt. Hoe kan dat? Hoe kan ik in die tussenliggende periode alsof doen? Alsof het er niet is en niet bestaat? Is dat omdat ik te lang iets verborgen houd voor een aantal mensen die mij dierbaar zijn? Dat ik toen ergens in dat proces, mezelf heb geschaamd en in smoezen ben gaan leven? Is het zodanig erg geworden dat ik daarom er maar omheen blijf praten? Ik het daarom zo makkelijk weg stop? Ik daarom doe alsof het niet bestaat? Is dat het? Is het de schaamte die mij parten speelt? Is dit een tweede natuur van mij geworden?

Ik ben niet altijd eerlijk tegenover mezelf omdat ik niet altijd eerlijk ben tegenover anderen. Ik houd iets verborgen. Maakt mij dat een minder mens? Maakt mij dat afschuwelijk? Dat ik mensen niet in vertrouwen durf te nemen? Dat de schaamte en de angst van oordelen te groot is? Dat ik mijzelf heb verloochend? Dat ik smoezen en excuses heb bedacht om te kunnen leven met mijzelf?

Ik ben bang dat dit de redenen zijn waarom het zo makkelijk is. Zo makkelijk om alles wat ik heb beloofd een dag later alweer te vergeten. Het is niet oké. Het is niet goed. Ik word er niet gelukkig van, dus ik moet veranderen, ik wil veranderen. En hoe verander je? Door te doen. Door simpelweg te doen. Te doen wat je zegt en beloofd. Door bij mezelf te blijven en na te gaan wat ik echt voel of denk. Niet wat ik denk dat anderen zouden kunnen denken of vinden. No more. Het is makkelijk gezegd, maar in de praktijk doen is lastig. Terugvallen in gewoontes is eenvoudig, daar hoef je niet zoveel je best voor te doen. Een automatisme.

Hoe wordt je volledig bewust van jezelf? Hoe leef je in het nu? Hoe leef in jezelf en met jezelf? Hoe accepteer je jezelf?