Even tot rust

Heel even maar. Even bewust zijn in de stilte.

Even luisteren naar de geluiden om mij heen en even nergens aan denken. Gewoon even zijn. Inademen en uitademen. Even stil staan. Bij het nu. Bij de zon die schijnt en de vogeltjes die ik hoor fluiten. Verderop klinkt een sirene. Maar niet bij mij. Bij mij is er even rust.

In alle hectiek van de afgelopen tijd voel ik mij vandaag opvallend rustig. Ontspannen bijna. Er zijn wel gedachten, maar ik voel mij er niet rot bij. Even kan ik alles laten zoals het is. Even kan ik mij erbij neerleggen dat ik niet overal invloed en controle op heb. Even ben ik er gewoon, en dat is genoeg.

Even daarna droom ik weg. Over wat ik zou willen en wat zou zijn. Toekomstplannen worden weer wat bijgesteld. Maar dat is niet heel erg. Want er is altijd een weg. Vandaag is het allemaal niet erg. Vandaag is er even rust.

Dus staar ik weer voor mij uit. Zet ik mijn gedachten weer stil en luister. Ik ben en luister. Niets meer en niets minder. Even maar.

Vergeet nooit de hoop

Er zijn periodes in het leven die duister lijken, die duister zijn. Die momenten waarvan je weet dat het niet goed is. Dat het donker is. Waarin je even geen uitweg ziet. Alles is donker en zwart om je heen. En alsof het zo moet zijn, komt er van alles tegelijk. Allerlei nare dingen die je niet zou willen, die je niet gewenst had, maar die er wel onomstotelijk zijn.

De vraag is hoe je daarmee om moet gaan. Dat is een worsteling. Het bevinden in die draaikolk van het duister, en het zoeken naar een uitweg. Het willen trappelen om weer boven te komen, of het opgeven en mee laten voeren in die draaikolk totdat je de ondergrond bereikt en er enkel duister is?

Ik kom graag weer boven. Want ondanks alles heb ik hoop. Houd ik hoop. Hoop op betere tijden. De hoop en de verwachting van mezelf dat ik ook dit weer zal doorstaan. Dat dit mijn weg in het leven is. Dat ik dit mee maak om mijzelf dingen te laten zien. Helaas ben ik nogal hardleers gebleken, en daarom zit ik weer omringd door duister.

Tijd voor verandering. Ik weet niet hoe ik uit die duister moet opkrabbelen. Ik weet niet waar ik moet beginnen, waar ik moet zijn of wat ik moet doen. Wat ik wel weet is dat het beter wordt. Dat ik ook hierin een weg vind. Een weg om ermee te leven, ermee om te gaan. Dat het allemaal veel erger had gekund en het zijn weg wel weer vindt. Ook al is het niet de weg die ik voor me zag, of is het de weg die ik had willen bewandelen. Ik verander niets aan het verleden, ik verander niets aan het nu, ik kan alleen ervan leren en mijn toekomst beter maken.

Want ik houd hoop. Hoop op betere tijden. Hoop op de prachtig strak blauwe lucht wanneer ik uit die draaikolk ben. Ik ben er nog niet, maar ik voel het al wel. Ik laat mij niet klein krijgen. Ik vecht. Ik bid. Ik smeek. Ik hoop. Ik geloof. Betere tijden komen.

Tijden veranderen

Dagen gaan voorbij. Ene moment vervangen door een ander. Het andere moment alweer weggestopt voor een ander. Er kan veel gebeuren in een paar dagen tijd. Heel veel.

Dat dan het leven weer even anders is. Bam, voeten op de grond. Terug in realiteit. Maar ik wil niet in realiteit. Ik wil in mijn eigen veilige wereldje. Daar waar alles mooier is dan de werkelijkheid. Want de werkelijkheid is even niet zo mooi.

En toch ben ik daar. In de realiteit. In het zijn. In hoe het daadwerkelijk is. En ja, dat is zwaar en moeilijk. Maar het overheerst niet. Gek genoeg, het overheerst niet. Zinnen ook op andere dingen, want de wereld gaat door. Het gaat door alsof het allemaal niet gebeurd is. Op een vlak staat alles stil, op het andere vlak gaat alles door en door en door.

Maf om te merken. Daar waar ik stil wil staan ga ik door. Een gevaar ook, want als ik te veel door ga sta ik niet meer stil. Als ik niet meer stil sta weet ik niet meer. Hoe het was en wat ik niet meer wil. Dingen moeten veranderen. En verandering komt door stil te staan. Door anders te doen en anders te zijn. En daar gaan we heen. Denk ik.