zondag 28 februari 2016

Blijf

Blijf staan. Val niet. Gebruik mij als steunpilaar wanneer je te lang staat. Wanneer je denkt dat je het niet volhoudt of eerder nog. Gebruik mij als steunpilaar. Ik val niet om. Ik wil er zijn voor jou net als jij altijd voor mij bent.

Ook al is je wereld nu zo donkergekleurd. En zie je de mooie dingen van het leven even niet. Al is het egoïstisch van mij om je bij me te houden, je niet willen te laten gaan. Het is het waard. Het zal. Het moet.


Blijf staan. Val niet om. Struikel, tril, maar sta. Ga niet. Maar blijf. Hier.

maandag 22 februari 2016

Let's go

Soms is het allemaal even niet zo makkelijk. De ene dag vol positiviteit en hoop, en de andere dag vol stress en zorgen. Hoe kan het zo omslaan? Wat is er allemaal gebeurt?

Vierentwintig. Vierentwintig uren zijn we verder. En dan is het er ineens weer. Die zorgen. De angst. De spanning.


Je kijkt even om en het gebeurt. Een flits van een seconde. Maar houd moed, houd hoop. Omdat alles altijd weer goed komt. Het is niet verloren. Nooit. Het is nooit verloren. We vinden wel een weg. Altijd. Omdat we dat altijd gevonden hebben en dat ook zullen blijven vinden. We vallen, we staan op, we hebben geleerd. En de volgende keer struikelen we over iets anders, vallen we weer en staan we ook weer op. Want we blijven opstaan, we blijven niet liggen. Want als we gaan liggen dan gaat het niet meer. We moeten staan, overeind, en gaan.

dinsdag 16 februari 2016

Hier en nu

Ren, ren, ren maar door
Struikel
Sta op
En weer verder

Verder tot het niet meer gaat. Hoe ver is dat? Hoe lang houd je het uit?
Hoe lang kan je rennen zonder naar adem te happen? Zonder neer te vallen, volledig buiten adem met een torenhoge hartslag?
Wanneer val je om? Ploef. Neer. Zonder adem. Zonder hartslag.
Wanneer komt dat moment?

Niet opgeven. Doorgaan, doorgaan en doorgaan. Het uiterste van jezelf vragen. En nog meer. Meer dan het uiterste van jezelf. Tot hoe ver? Tot hoe lang?

De continue strijd. Het continue gevecht. Het lekken van energie. Waar krijg je nog energie van? Wanneer ben je blij? Wanneer ben je tevreden? Wanneer ben je even volledig ontspannen?

Zelfs in je slaap een grimas of een kreun. Onrust. Continu weer die onrust.

Ik wil je zo graag helpen maar weet niet hoe. Ik sta machteloos aan de zijkant toe te kijken hoe je jezelf pijnigt. Keer op keer. Dag na dag. Met de goede intenties, dat wel. Je vecht. Je vecht voor jezelf. Je eigenwaarde. Je gelijk. En tegelijkertijd voor ons.

Wat gebeurt er als je in een diepe put valt? Ik weet dat er altijd weer licht schijnt aan het eind van die diepe tunnel, jij weet dat ook. Maar kan je dat nog eens aan?

Daarom werk je zo hard. Om het te laten slagen. Jezelf te laten slagen. Ik snap het maar vind het moeilijk. Ik wil niet zonder. Ik wil met.

Ik wil je laten zien hoe mooi het is. De zon die schijnt. De sneeuw die valt. De vogel die op het balkon staat. De bloemen die bloeien. De dansende vlam van een kaars. De regen die tegen het raam tikt. De muziek wat op de achtergrond zachtjes speelt. Het leven en het zijn. Het hier en het nu.

woensdag 10 februari 2016

En daar zijn we weer

Tijd geleden. Weinig veranderd. Of toch ook veel.

Hoe moeilijk als iemand die je zoveel lief hebt het allemaal niet meer ziet zitten. Hoe moeilijk als je zelf onderdeel bent van iemands leed, van de pijn die iemand voelt. De mes die je door een hart steekt, maar niet wil steken. Waarvan kwaad geschied, en het dan weer terug te moeten draaien. Van niet alleen maar samen.

Wat een rare wereld. Hoe kunnen dingen soms zo snel gaan. En hoe zorg je dat het beter wordt? Dat het leed heelt. Dat de diepe wonden iets minder diep worden. Dat je er kan zijn, onvoorwaardelijk, zonder jezelf te verliezen. Er voor de ander zijn maar ook jezelf niet vergeten. Hoe vind je zo’n balans?

De zorgen. Steeds weer en elke dag. Bang zijn voor het heden, het verleden en de toekomst. Hoe jaag je de spoken weg? Hoe leef je weer een leven? Zonder al dat leed? Om het verleden eindelijk eens los te laten en te leven in het nu. En het vertrouwen in het nu. Zonder achterdocht, zonder angst en zonder zorgen.

Bestaat een leven zonder zorgen? Of zullen er altijd zorgen zijn? Omdat je om iemand geeft? Dat de woorden het meest pijn doen van degene van wie je het meeste houd. Dat het soms moeilijk is om te gaan met alles. Een weg te vinden. Ingewikkeld is het.

Hoe het verder gaat weet ik niet. Het moet goed. Het moet. Maar hoe bespreek je dingen als je bang bent het verkeerde te zeggen? Dat de ander daar leed van onder vindt? Hoe vind je die balans? De balans tussen het uitspreken van je eigen zorgen, maar zonder dat het de ander pijn doet? Als ik het uitspreek zal het in mijn eigen belang zijn en niet die van de ander. Maar betekent dat ik daarom niets meer kan zeggen wat mij dwars zit? Wat mij wakker houdt? Wat mij zorgen baart? Wat mij verdrietig maakt? Hoe vind ik de juiste weg?


Ik moet hem vinden, die weg. Het juiste pad. Links, rechts, rechtdoor of terug. Op het pad blijven of stiekem er naast lopen. Ik weet het niet. Nog niet.