Zorgen voor mijzelf

Zorgen voor mijzelf. Het klinkt eenvoudig; eerst voor mij zelf zorgen en dan pas voor anderen. Hoe makkelijk kan het zijn? Hoe moeilijk is echter de werkelijkheid? De werkelijkheid waarin ik ben verzand? De werkelijkheid dat ik eigenlijk niet weet hoe ik voor mezelf moet zorgen, hoe voor ik mezelf op moet komen, wat wel of niet normaal is.

Ik heb mijn grenzen verlegd, steeds een beetje meer. Ik zorg voor anderen. Maar zorgen voor mezelf? Wat is dat? Als ik denk dat ik voor mezelf zorg – blijk ik dat helemaal niet te doen. Foute denkpatronen. Al zo lang in mijn bestaan dat het moeilijk is om te realiseren dat ze fout zijn. Het is zo gewoon om excuses in mijn hoofd te maken, om te doen wat ik denk dat anderen van mij verwachten, om te doen wat ik denk dat zo ‘hoort’.

Er is geen waarheid. Er is niets wat zo ‘hoort’. Wat zo moet. Ik hoef mij niet te voegen aan anderen. Waarom zou ik dat doen? Om aardig gevonden te worden? Maar ik wil niet door iedereen aardig gevonden worden! Omdat ik mij schaam voor mijzelf? Omdat ik mezelf stom vind? Lelijk? Dik? Waardeloos en idioot? Omdat ik mijzelf slap vind, een mietje, een luilak en een schijterd? Omdat ik overal maar bang voor ben? Bang voor de onzekere enge buitenwereld, die mij kan verslinden. Bang om de controle kwijt te raken en geen invloed te hebben. Bang voor pijn.

Ergens onderweg ben ik het allemaal kwijt geraakt. De liefde voor mezelf. Ik ben zo onbewust altijd weer bezig met anderen of in wat ik denk dat goed is of ‘zo hoort’ dat ik mezelf vergeet. Dat ik vergeet te luisteren naar mijzelf. Naar mijn hart, mijn gevoel, mijn lichaam. Ik luister niet. Ik negeer het. Ik doe alsof het er niet is. Ik rechtvaardig van alles, zonder echt eerlijk te zijn naar mij zelf.

De waarheid is dat ik niet goed voor mezelf zorg. De waarheid is ook dat ik niet weet hoe ik voor mijzelf moet zorgen. De waarheid is ook dat ik bang om te verliezen. Om mezelf te verliezen of anderen kwijt te raken. Ik wil niet zorgen voor mezelf. Ik wil niet nadenken over mijzelf.

Het is niet goed. Ik weet dat ik mijn denkpatroon moet omzetten. Maar hoe doe je dat? Hoe zorg ik er voor dat ik wel wil? Dat ik wel wil zorgen voor mezelf? Dat ik dat werkelijk belangrijk vind? Dat ik weet wat het is, dat zorgen voor mijzelf? Dat ik voel dat ik dat verdien?

Als ik zo doorga, gaat het ten koste van mijzelf. En van degene van wie ik zoveel houd. Als ik zo doorga breng ik schade toe aan mezelf en ook aan anderen. Bereik ik daarmee juist niet het tegenovergestelde? Waarom maak ik het mijzelf zo moeilijk? Het is gewoon een kwestie van doen zou je denken. Maar toch houd ik mezelf daarin tegen. Omdat ik het niet werkelijk geloof?