zondag 11 september 2016

Teleurstelling

Soms loopt het leven niet zoals ik dat graag had gezien. De werkelijkheid is anders dan ik mij had bedacht. Mijn dromen, wensen en doelen lopen niet synchroon met de werkelijkheid.

De realiteit is soms hard. Ik ben niet wie ik wil zijn. Ik gedraag mij niet zoals ik wil dat ik mij gedraag, hoe ik dat van mezelf verwacht. Er wordt mij iets niet gegund waar ik dacht zo hard voor gewerkt te hebben. Ik denk ergens te zijn, maar als ik opkijk slaat het in met een mokerslag. Het is niet wat het lijkt. Of wat ik dacht. Nee, de realiteit is soms hard, confronterend.

Het leven is niet altijd maakbaar. Het beste uit jezelf halen, de beste versie van jezelf. Kreten die ons veelvuldig om de oren vliegen, gevoed in social media. Het lijkt soms alsof iedereen weet wat hij/zij waarom doet. Alsof iedereen een doel heeft en het leven toelacht. Social media is zeker niet de realiteit. En soms is dat wat je in je hoofd ervan maakt ook niet de realiteit.

Het is niet erg om in je hoofd de perfecte zelf te zijn. Om in je hoofd je eigen droomwereld te creƫren. Mits de werkelijkheid niet uit het oog verloren wordt. De realiteit is er, altijd. En je hebt niet altijd invloed op de realiteit, de werkelijkheid. Je hebt enkel invloed op jezelf, hoe je ermee om gaat. Maar confrontatie met factoren die buiten of in jezelf liggen, daar ontkom je niet aan.

Soms is daar teleurstelling. Een verwachting die niet uitkomt. Dat doet pijn, soms. Zo’n steek dat door je heen gaat. Een gevoel van pijn en verdriet. Radeloosheid soms. Want hoe nu verder? Maar eerst de pijn van de teleurstelling. De teleurstelling waar je doorheen moet. Daar wordt je hard van of zoiets.

Confrontatie is nooit leuk, maar soms wel nodig. Ik weet het, maar het voelt niet zo. Ik ga de confrontatie graag uit de weg, blijf graag leven in mijn eigen veilige droomwereld. Om het niet te voelen, om blij te zijn. Blij met mezelf. Ontkennen en weglopen, lukt echter niet. Misschien even, maar niet langdurig. Vroeg of laat valt er niets meer te vermijden en is er die confrontatie met bijbehorende teleurstelling. Teleurstelling om een ander of een teleurstelling in jezelf. Het “had ik maar” gevoel. Alsof dat wat had uitgemaakt.

De confrontatie brengt ons, hoe moeilijk ook, levenslessen. Dat is iets wat ik mezelf graag voorhoud. “Het moest blijkbaar niet zo zijn”, ook zo’n leuke. Omgaan met teleurstellingen kan ik niet goed. Ik betrek teleurstellingen graag op mezelf, en loslaten van dat gevoel is soms moeilijk. Ik ben niet perfect (duh), maar wil het wel graag. Een leven vol paradoxen, en druk maken in mijn hoofd.
Ik weet niet of er ooit een dag komt waarop teleurstellingen er niet zijn. Misschien is het wel iets dat er bij hoort. Misschien wordt het daarom ook tijd er beter mee om te leren gaan. Met mijn eigen imperfectie en de niet-maakbaarheid van mijn eigen wereld. Maar wel mijn eigen invloed op het omgaan met.

Geen idee hoe ik dat moet doen of waar te beginnen. De lat niet te hoog leggen, dat is misschien een goede start. Anders wordt het weer zo’n teleurstelling.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten