zondag 18 september 2016

Ochtendliefde

Ik houd van de vroege morgen. Ik houd van de stilte die er dan heerst. Geen mens te bekennen, het is net alsof iedereen nog slaapt.

Ik houd van de wolken. Van donker wordt het langzaam licht. Ik zie de wolken in rustig tempo vooruit drijven.

Ik houd van de geluiden in de ochtend. Het praten van de vogels. Wat zullen ze tegen elkaar zeggen?

Ik houd van de geur buiten in de ochtend. Nog puur. Onaangeroerd.

De ochtend is heerlijk, en ik sta dan ook graag bijtijds op om deelgenoot te zijn van het tot leven komen van de mensheid. Toen ik nog nachtdiensten had vond ik de ochtend ook het leukste moment. Het moment dat er rustig aan weer leven komt. Het moment dat je zelf mag gaan slapen terwijl heel veel andere mensen met een chagrijnig gezicht zich naar hun werk haasten.

Stilstaan bij de ochtend is heerlijk. Even naar buiten, de geur, de rust in je opnemen. Even laten betoveren door de ochtend. Kijkend naar de lucht, kijken naar het opkomen van de zon, kijken naar hoe de wolken voorbij drijven.

De ochtend geeft een moment van bezinning. Omdat er even rust is. Totale rust. Het geeft mij een moment van berusting. Berusting dat alles is zoals het is, en het goed is zoals het is. Even een moment voor mijzelf voordat de wereld weer begint. Voordat er weer van alles moet, voordat er weer gehaast moet worden.

De ochtend is mijn ochtend. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten