Er zijn periodes in het leven die duister lijken, die
duister zijn. Die momenten waarvan je weet dat het niet goed is. Dat het donker
is. Waarin je even geen uitweg ziet. Alles is donker en zwart om je heen. En
alsof het zo moet zijn, komt er van alles tegelijk. Allerlei nare dingen die je
niet zou willen, die je niet gewenst had, maar die er wel onomstotelijk zijn.
De vraag is hoe je daarmee om moet gaan. Dat is een
worsteling. Het bevinden in die draaikolk van het duister, en het zoeken naar
een uitweg. Het willen trappelen om weer boven te komen, of het opgeven en mee laten
voeren in die draaikolk totdat je de ondergrond bereikt en er enkel duister is?
Ik kom graag weer boven. Want ondanks alles heb ik hoop. Houd
ik hoop. Hoop op betere tijden. De hoop en de verwachting van mezelf dat ik ook
dit weer zal doorstaan. Dat dit mijn weg in het leven is. Dat ik dit mee maak
om mijzelf dingen te laten zien. Helaas ben ik nogal hardleers gebleken, en
daarom zit ik weer omringd door duister.
Tijd voor verandering. Ik weet niet hoe ik uit die duister
moet opkrabbelen. Ik weet niet waar ik moet beginnen, waar ik moet zijn of wat
ik moet doen. Wat ik wel weet is dat het beter wordt. Dat ik ook hierin een weg
vind. Een weg om ermee te leven, ermee om te gaan. Dat het allemaal veel erger
had gekund en het zijn weg wel weer vindt. Ook al is het niet de weg die ik voor
me zag, of is het de weg die ik had willen bewandelen. Ik verander niets aan
het verleden, ik verander niets aan het nu, ik kan alleen ervan leren en mijn
toekomst beter maken.
Want ik houd hoop. Hoop op betere tijden. Hoop op de
prachtig strak blauwe lucht wanneer ik uit die draaikolk ben. Ik ben er nog
niet, maar ik voel het al wel. Ik laat mij niet klein krijgen. Ik vecht. Ik
bid. Ik smeek. Ik hoop. Ik geloof. Betere tijden komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten