woensdag 26 augustus 2015

Bonkend hart

Gespannen kijk ik om me heen. Wat doe ik eigenlijk hier? Waar ben ik mee bezig? Goede voornemens vervlogen. Te veel en te diep en te snel.

Tijd gaat snel. Dingen lopen niet zoals ik zou willen. Te veel te doen. Te weinig tijd. Te onoverzichtelijk. Steeds weer botsen. Steeds weer vechten. Ik ben moe van het vechten. Ik ben moe van de strijd. Ik heb er geen zin meer in.

Het moet anders, maar het gewone overheerst. Hoe snel is alles weer als het oude. Hoe moeilijk is het gaan naar het nieuw?

Te veel energie verloren. Te veel willen. Te weinig tijd. Te veel weerstand. Moe gestreden.

woensdag 19 augustus 2015

Orde en structuur

Ik hou van notitieboekjes. Altijd als ik in een winkel loop waar ze mogelijk notitieboekjes verkopen, ga ik er bewust naar zoeken. (En dan hevig teleurgesteld zijn wanneer die winkel het toch niet blijkt te hebben.) Ik moet ze dan even vasthouden, openslaan en bladeren. Ik word hebberig, wil het boekje kopen. Negen van de tien keer doe ik dat niet, ik kan mezelf dan beheersen. Ik weet dat als ik het koop het of lang ongebruikt in de kast blijft liggen, of er 3 blaadjes in geschreven worden en ik dan weer stop. Tel daarbij op dat ik nog heel wat boekjes heb liggen en dat het dus een onnodige uitgave is. En nu zit ik thuis te bedenken hoe graag ik toch een mooi, nieuw notitieboekje zou willen hebben. Waar ik uiteraard dan heel netjes in ga schrijven (dat lukt meestal ook de 1e 3 regels waarna ik het goed voornemen ‘vergeet’ en er lelijk op los pen) en leuke dingen in ga schrijven. Verhaaltjes, blog ideeën, ander soortige gedachten of dingen die ik wil onthouden. En dat doe ik ook, de eerste dag, misschien twee dagen. Maar dan komt de klad erin, en vind ik 2 maanden later het boekje ergens onderin mijn tas, ondertussen met verkreukeld papier en donkere vegen. Of weggestopt in een kastje of in een doos. Waardeloos dus.

Ik hou van lijstjes. Ik zweer bij mijn ‘things to do’ schriftje. En daarbij strepen / krullen als ik iets gedaan heb wat ik van mezelf moest doen. Heerlijk is dat. Eens in de zoveel tijd word ik bevangen door orde en ga ik mijn to do lijst herzien. Schrappen, herschrijven, andere prioriteiten. Heerlijk voelt dat, alsof ik in mijn hoofd en mijn leven weer even opruim. Alles bevangen in de te doen dingen.

Nu wil ik een agenda. Een nieuwe agenda. Waar ik uiteraard ook netjes in ga schrijven en het ga gebruiken voor de to-do dingen en de opdrachten die ik voor mijn studie wil doen. Daarnaast natuurlijk werk- en andere nevenzaken. Heerlijk lijkt me om dat weer op papier te doen.

Het afgelopen jaar heb ik mijn agenda bijgehouden op mijn telefoon. Hoewel dat op zich prima werkt, verlang ik nu toch naar een papieren agenda. Een agenda op papier geeft mij toch meer overzicht, kan ik makkelijker in strepen en makkelijk dingen inzetten of doorkrassen. Ik kijk er nu al naar uit om de agenda te vullen.

Ik hou van orde. Ik heb het nodig om het leven beheersbaar te houden, om mezelf beheersbaar te houden en niet ondergesneeuwd te raken in alles wat ik zou kunnen of willen doen. Waarbij ik wel moet letten dat ik niet teveel van mezelf eis, en niet alles tot de nok vol plan, en ook ruimte overlaat voor spontaniteit of als dingen toch anders lopen dan gepland. Maar ik verheug mij op morgen. Want morgen ga ik een agenda kopen. Jeej.

dinsdag 18 augustus 2015

Genieten

Soms sta ik er te weinig bij stil. Dan ga ik maar door en door. Doen wat ik moet doen. Of denk te moeten doen. Hier en daar. Overal en nergens. Maar het moment van stilstaan, dat doe ik te weinig.

Hoe vaak pak ik echt een rustmoment voor mezelf? Hoe vaak vind ik de echte ontspanning? Werkelijke ontspanning? De ontspanning die je voelt in je lijf en in je hoofd? Meer dan alleen maar een boek lezen op de bank, maar de echte rust, de echte ontspanning? Veels te weinig, dat is zeker.

Hoge verwachtingen. Door anderen en door mezelf. Van alles moeten. Allerlei angsten en onzekerheden. De lat die hoog ligt en ik zelf nog een beetje hoger maak. Best lastig om daar over heen te komen.

Het hier en nu. Ik vergeet te vaak het hier en nu. Ik adem te weinig. Ik leef te weinig. Ik geniet te weinig.

En natuurlijk; het leven is en kan niet altijd maar goed zijn. Verdrietige en nare dingen gebeuren. Dat is het leven. Maar dat neemt niet weg dat het belangrijk is even volledig te ontspannen en even volledig te genieten van het zijn en het hier en nu.

Ik ben meer ontspannen nu. Ik kan het weer even aan. Ik doe op mijn gemakje mijn dingen en bedenk dat een dag echt wel genoeg uren heeft. En wat vandaag niet lukt komt morgen wel, of overmorgen, of helemaal niet.


Ik snuif nog een keer de zilte lucht van de zee op. Ik neem de golven in mij op. Het geluid van de zee, de vogels, ik hoor het. Dan draai ik mij om. Terug naar het gewone leven. Maar wel met meer genieten.

woensdag 12 augustus 2015

Rot dag

De onrust jaagt in mij voort. Het duwt. Het prikt. Het jaagt. En jaagt. Alle kanten op.

Ik weet niet wat ik er aan kan doen. Niets helpt. Bezig zijn. Niets doen. Alles doen. Slapen. Het houdt niet op. Het blijft jagen en jagen.

Het irriteert mij. Mateloos. Waarom blijft deze onrust in mij? Hoe krijg ik het weg?

Het jaagt en het irriteert. Het maakt mij onrustig en ongemakkelijk. Ik voel mij zenuwachtig, continu.

Ik verzet mij ertegen. Ik geef er aan toe. Het maakt niet uit. Niets helpt. Het verdwijnt niet.

Dagen weggeweest. Vandaag weer in alle hevigheid aanwezig. Die onrust in mij. Die jaagt en jaagt. Mij opeet, mij verscheurt van binnen. De onrust die ik niet kwijt kan. De onrust die ik niet beheersen kan.


Het jaagt en jaagt en gaat niet weg.

maandag 10 augustus 2015

Op een dag

Zal ik een boek geschreven hebben. Dat lijkt mij nou echt wat. Een eigen boek. Dan zou ik nu schrijven dat ik een boek geschreven heb. Sterker nog, dat het boek te koop is. En mooier, dat mensen het boek ook kopen. Dat andere mensen het willen lezen. Dat lijkt me toch zo machtig.

Het lijkt me ook geweldig om te doen. Een eigen boek schrijven. Uren achtereen achter je laptop. Een notitieboekje in de tas zodat als er tussentijds ideeën opgedaan worden, dat meteen ook opgeschreven kan worden, waar je ook bent, en dat later kan verwerken in het boek dat je aan het schrijven bent. Je ziel en zaligheid in dat boek. En ondertussen ook nog wat inkomsten eruit genereren. Hoeft niet veel te zijn, gewoon een extra zakcentje. Omdat mensen je boek willen lezen. Dat ze denken ‘wat een origineel boek’ ‘wat prachtig geschreven’ ‘heb je dat boek al gelezen?’. Mijn hart gaat al sneller kloppen bij die gedachten.

Dromen zijn vaak mooier dan het werkelijke leven. Want waar haal je de tijd vandaan? Waar haal je de inspiratie uit? Hoe hou je het vol om dat wat je begint ook echt af te maken? Hoe weet je of het goed is? Hoe verbeter je eigen Nederlandse taal, waarvan je weet dat de grammatica niet je sterkste kant is?

Ik ben er al een paar keer aan begonnen. Maar geen enkel stuk heeft een einde. Een paar A4’tjes. Hooguit. Meer niet. Dan ben ik het weer zat. Of heb ik er geen zin meer in. Of vind ik het niet goed genoeg. Heb ik andere prioriteiten. En vergeet ik het.

Tot die dag dat je weer zin hebt om te schrijven. En dan niet een klein stukje, maar een echt verhaal. Een boek. Met een begin en een eind. Pagina’s dik. Omdat ik dat leuk vind. Niet om iets waaraan begonnen is af te maken. Nee, een nieuw verhaal. Een nieuw boek.

Leuk vinden is niet genoeg. Je moet het ook nog kunnen. Doorzetten. Het hoeft niet in een dag af te zijn maar het laten liggen er nooit meer mee verder gaan schiet ook niet op.

Ach, wie weet. Wie weet op een dag. Misschien wel. Misschien ook niet. We zullen zien. Vandaag begin ik weer aan een nieuw boek...


zondag 2 augustus 2015

Verandering

Ik heb een disfunctioneel, destructief, gedachtepatroon. Dat klinkt wellicht ernstiger dan het is. Ik heb tot slot mijn hele leven deze denkpatronen al en het leven is mij tot nu toe toch best prima afgegaan. Toch begin ik daar nu last van te krijgen en is het iets waar ik nu erg mee geconfronteerd wordt.

Ik zie snel beren op de weg. Ik maak mij snel zorgen. De ‘wat-als’ en ‘ja-maar’ zijn mij niet vreemd. Ik belemmer mezelf veels te veel. En dat is zonde. Ik doe alles graag goed. Ik leg de lat daarbij best hoog. Ik moet van alles van mezelf en maak daar bij voorkeur geen fouten in. Daarbij vergeet ik soms mezelf en wat ik eigenlijk zelf wil.

Dit alles omzetten is niet eenvoudig. Hoe leer je denkprocessen, die je al zo verschrikkelijk lang hebt, nou omzetten in betere, positieve, gedachten? Hoe leer je meer ontspannen in het leven te staan? De druk niet te hoog te maken voor jezelf? Dat is verre van eenvoudig.

Ik heb nu hulp. Een relatief vreemde die tegen mij zegt wat voor irrationele gedachten ik heb. Dat ik het mezelf zoveel moeilijker maakt dan het eigenlijk is. Dingen die je heel goed en ook al heel lang weet, maar nooit echt iets mee deed. De gedachten en gevoelens die je dan wegstopt. Omdat wegstoppen fijner is dan confronteren. Niet pijnlijk. En daarom is het goed, om alles wat je eigenlijk stiekem al wel weet, te leren erkennen. Het is er. Niet meer ontkennen omdat het er niet mag zijn van mezelf of omdat ik vind dat ik mij dan aanstel (er zijn mensen die het veel moeilijker hebben in deze wereld, waar maak ik mij eigenlijk druk om). Ik ben er. Ik besta. Het is mijn leven.


Ik ga mijn gedachtenpatronen omzetten. Het zal vast niet makkelijk zijn en van de een op de andere dag beter zijn. Maar dat is niet erg. Ik werk eraan. Het word beter. Misschien voel ik mij daarna wel meer ontspannen, kan ik meer ontspannen zijn en meer genieten van het leven. Het leven dat soms veel te snel gaat en waar ik zoveel uit wil halen. Maar niet alles moet vandaag. Of gister. Er is ook een morgen. Er is ook een nu.