Dag

Het is koud maar de zon schijnt. ‘Ik ga wel weg maar verlaat je niet’ klinkt in mijn hoofd. Je bent er nog steeds. Ergens.

De dood is een gek iets. De ziel, het leven dat uit het lichaam glijdt. Het lichaam waar geen leven, meer in zit. Leeg en koud. Niet meer wat het was. Vergaan. Waar gaat het heen? Waar glijdt het leven, de ziel, naartoe? Is het inderdaad nog ergens? Wat voelt men op het moment dat de laatste adem wordt uitgeblazen, wat ziet men, wat hoort men? Waar gaat het leven heen?

Al wat je niet ziet en niet tastbaar is, weet je nooit zeker. Ik weet niet waar je bent nu. Ik weet niet of je ergens op een mooie plek bent en op ons neerkijkt. Op ons neerkijkt en ziet hoe wij afscheid van je nemen. Iedereen bij elkaar. Lachend om de mooie herinneringen en het plezier elkaar weer te zien. De traan om jouw gemis. Heb je gezien hoe we afscheid van je namen? Was de dag zoals je het gewild had? Vond je het mooi?

Ik hoop het. Ik hoop dat je genoten hebt van de mooie dag. Van het mooie afscheid. Van de dankbaarheid die we hebben mogen tonen. De dankbaarheid om je om ons heen gehad te hebben. Met liefde omringt.

Ik hoop dat je het gezien hebt, ik hoop dat je het gevoeld hebt. Ik hoop dat je genoot van de mooie bloemen, de grapjes die gemaakt werden en dat je onze liefde hebt gevoeld. Ik hoop dat je vanuit een hele mooie plek op ons neerkijkt, ik geloof graag dat je dat doet. Dat het mooi en fijn is daar waar je ook bent. En vanuit daar houd je ons een beetje in de gaten. Opdat we niet vergeten.

Dank voor alles.

Dag.