zaterdag 15 februari 2014

Het witte scherm en de getypte letters


De laatste tijd heb ik op altijd de meest verkeerde momenten zin om te schrijven. Ik kan dan niet schrijven want tja, het is het verkeerde moment. Soms maak ik een aantekening en hoop ik dat ik het verhaal wat in mijn hoofd zat later alsnog op papier dan wel het scherm krijg. Ik ga tot slot niet schrijven tijdens mijn werk of wanneer ik aan het autorijden ben. Zouden er trouwens waterbestendige tablets bestaan? Onder de douche krijg ik ook vaak fantastische ideeën, waarbij ik mezelf inprent dat ik het ‘meteen op moet schrijven’. En dan hang ik al druppend boven dat kladblokje en denk ik ‘wat had ik nou ook alweer bedacht?’.
Meestal maak ik wel even tijd om te schrijven. Omdat schrijven helpt. Het helpt om even op een andere wereld te zijn. Om even alles om je heen te vergeten of juist om al je gevoel en emotie in het schrijven te leggen. Dus dan zit ik achter dat scherm naar een leeg document te staren. En komt er niks uit mijn handen. Ik staar en staar, maar er gebeurt niks. Mijn vingers willen niet over het toetsenbord bewegen. Er gebeurt helemaal niks. Dan ga ik nadenken of terugkijken waar ik ongeveer over had willen schrijven en dan maak ik er wat van. Maar het is niet echt, niet echt ik. Want als ik als mezelf aan het schrijven bent, dan gaat alles vanzelf. Dan denk ik niet na en gebeurt het gewoon. Dan bewegen mijn vingers automatisch over het toetsenbord en laat ik het gewoon gaan.
De laatste tijd heb ik veel last gehad van die ‘writersblock’. Toch lukt het me nu om dit op te schrijven, als ware bijna vanzelf, bijna als vanouds. En dat voelt goed, dat voelt vertrouwd. Even de andere wereld waar het soms zo heerlijk is om in te begeven. Het witte scherm en de getypte letters. Komt het gevoel weer terug?

©2014, JaneOnira

Geen opmerkingen:

Een reactie posten