Vlaag van onzekerheid

Niets menselijks is ons vreemd.

Onzekerheid kennen we allemaal. Zelfs die irritante blaaskaak die denkt dat hij heel wat is, is zo onzeker als de pest. Zelfs die zelfverzekerde rustige vrouw kent haar onzekerheden. Ik dus ook. Maar waarom kan het me dan af en toe nog steeds zo ontzettend overvallen?

Ik heb een hele lange tijd erg veel last gehad van onzekerheid. Mede dankzij lieve mensen die me stimuleren om het beste in mezelf naar boven te halen en bevestigen dat ik mag zijn wie ik ben, ben ik zoveel meer zelfverzekerd geraakt. Ik weet wie ik ben. Ik weet wat ik kan. Ik wil graag leren. Ik wil mezelf verder ontplooien. Ik weet waar ik goed in ben en waar ik beter in zou kunnen worden. Over het algemeen denk ik ‘ja, ik doe het goed’.

Op lichamelijk gebied ken ik meer mijn onzekerheden. Noem het vrouw zijn? Niets is perfect, alles moet beter en mooier. Maar gezegd door de juiste persoon, voel ik me de mooiste vrouw op aarde.

Op mijn werk ben ik zeker van mezelf, ik weet dat ik mijn werk goed doe. Maar sommige mensen kunnen ineens de grond onder mijn voeten vandaan halen en mezelf weer even heel klein laten voelen. Een gesproken woord, een blik. De ander heeft het niet door, maar van binnen klinkt er ‘au’ en word ik weer een beetje kleiner. Ik haat dat gevoel. Dat gevoel minderwaardig te zijn. Er niet toe doen. En soms kan ik het niet loslaten. Bij het minste of geringste word ik bevangen door dat gevoel. Om niks! Ik vind het verschrikkelijk. Ik wil het loslaten en spreek mezelf streng toe, maar feit is dat het niet uit mijn gedachten gaat. Het is stom en het is irreëel. Ik weet het. Het gesproken woord of die ene blik stelde helemaal niet zoveel voor. En wie zegt dat ze bedoelden wat ik ervan maak? Wat maakt nou dat het mij zo raakt? En waarom kom ik er niet vanaf?

©2013, JaneOnira