Fileleed

Ik hou niet van file. Wie wel kan je jezelf natuurlijk afvragen. Ik denk dat er weinig mensen zullen zijn die zeggen ‘jeej, ik sta in de file’.

Vroeger vond ik het wel leuk ‘file’ spelen. Met de autootjes van mijn broer maakten we een ellenlange file. Leuk was dat. Van de week zat ik zelf door de voorruit te turen en moest ik daaraan denken. Toen riep ik nog; ‘Ja, leuk! Laten we file spelen!’ Nu zat ik zuchtend en mopperend achter het stuur.

Het geklets op de radio leidde wat af. De liedjes zong ik hard mee, al kende ik de tekst niet eens. Lang leve de smartphone waar ik wat op speelde nu ik toch geen kant op kon.

Maar dan.

Dan komt het moment dat je je twee dingen realiseert.
Ten eerste; je hebt trek. En niet zo’n beetje ook. Je voelt je wat slapjes, handen trillen. Je wilt eten maar hebt niks in de auto liggen. Je tas eenmaal uitgepluist volgt ook daarin de teleurstelling; geen eten. Geen drinken. Hoe lang zal de file nog duren?
Ten tweede; je moet plassen. En niet zo’n beetje ook. Maar echt plassen. Je voelt de druk op je blaas en kijkt om je heen. Wat te doen? Geen boom. Geen struiken. Geen benzinestation voorlopig. Hoe lang zal de file nog duren?

Bijna twee uur later kwam ik thuis. Over een stukje waar ik normaal 25 minuten over doe. Maar goed, thuis is thuis. Toen ik eenmaal die benzinestation had bereikt, reed het overal weer door. Niets plast lekkerder dan zittend op je eigen toilet. En niets is zo goedkoper dan het eten en drinken wat je al in huis hebt, dus ik heb de gok gewaagd en ben zonder te stoppen doorgereden naar huis.

Eenmaal thuis gooide ik mijn spullen op de grond en vluchtte ik naar het toilet. Wat een opluchting! Daarna wist ik niet hoe snel ik wat eten in de magnetron moest gooien en een glas water op moest drinken.

De file.

Wat een leed.
Ze zouden het moeten verbieden.
Of op z’n minst wat dragelijker maken met plasmogelijkheden en het uitdelen van eten en drinken.

©2013, JaneOnira