Babytalk. Wanneer je op een bepaald moment in
je leven komt en iedereen om je heen zwanger of net bevallen lijkt te zijn kom
je er niet onderuit; babytalk. Toevallig weet je vanuit je achtergrond wel het
een en ander over baby’s en opgroeiende kinderen. Maar toch. Waar je zelf geen
kinderen hebt en waarvan je weet dat het ook in de nabije toekomst niet zal
zijn, en wat je stiekem wel wilt, maakt het toch best lastig. Een stiekeme
steek van jaloezie is niet volledig te onderdrukken.
Harde buiken, ontsluiting, inknippen, sex
tijdens de zwangerschap, sex na de zwangerschap, schreeuwende peuters in de
supermarkt, huilbaby’s, kinderdagverblijven, gastouders, borstvoeding, niet
willen drinkende peuters. Noem het maar op en ga vooral nog even door.
Bladbladiebla.
Op zich is het niet gek, tot slot is het
krijgen van een kind een bijzondere gebeurtenis in het leven. Iets waar
natuurlijk over gesproken moet worden, dat is heel normaal en gezond lijkt me.
Echter; als je daar dus als enige kinderloze tussenzit is dat wat minder. Of
eigenlijk gewoon niet leuk.
Zijn er nog andere dingen om over te praten?
Hoe je het ook wendt of keert de gesprekken blijven er weer op terugkomen. Op
een gegeven moment rest je niets anders meer dan opgeven. Opgeven en erbij
neerleggen; hun leven is nu eenmaal anders dan die van jou. Ze zitten in een
andere levensfase dan jijzelf. Je probeert wel mee te praten maar echt lukt het
niet. Tenslotte heb je zelf geen enkele ervaring. Dus luister je maar met een
half oor en probeer je de tijd iets sneller door te laten tikken opdat daar het
moment komt dat je kan zeggen ‘ik ga er weer vandoor’.
©JaneOnira
Geen opmerkingen:
Een reactie posten