Vol met mooie woorden staat hij het te
verkondigen. Deze kleine hummel gaat op pad met mijn broertje. Leuk vuurwerk
afsteken! Oh nee, dat zei hij niet. ‘Gewoon een beetje rondlopen’ was het
verhaal naar mijn ouders toe. Nu denk ik dat mijn ouders vast wisten wat ze
zouden gaan doen, maar toen geloofde ik echt dat ze geen idee hadden. Ik was
zelf nog jong; ik ging mee. Waarom weet ik nog steeds niet, het zal wel een pre-puberteit-ding
zijn geweest. Het is tot slot best stoer om door de straten rond te lopen met
rotjes in je jaszak die je dan hier en daar aansteekt en neergooit.
Dus daar gingen we; gedrieën liepen we door de
straten een beetje te lopen. Een knal hier en een knal daar. Afgestoken door
mij en mijn broertje. Afwisselend, dat wel want door het drukken op de
aansteker in de schrijdende kou hadden we geen vingers meer over. Lex zou het
ook eens doen. Hij had het al zo vaak gedaan, en als je dan dat rotje in een
put gooit maakt het een mooi geluid! Dus daar stonden we; stil voor de
putdeksel. Lex steekt zijn rotje aan. Na een zestal pogingen lukte hem dat nog
ook. Maar goed; toen was het rotje aan. En dan? Lex realiseerde zich net iets
te laat dat je het rotje weg moest gooien als je hem aangestoken hebt. Gevolg;
een pijnlijke hand.
Lex durfde geen vuurwerk meer af te steken.
Lex durfde geen vuurwerk meer af te steken.
Een paar jaar later gingen we met het
kinderfeestje van mijn broertje karten. Ik mocht mee. Ik moest mezelf opvouwen
in een voor mij wat te kleine kinderkart, maar hey; ik mocht lekker racen! Lex
was er ook. Uiteraard. De hele weg ernaartoe zat hij al vol praatjes. Hoe vaak
hij het wel niet gedaan had. Dat hij zo hard ging dat hij dan bijna de bocht
uit vloog. Hoe stoer, gaaf en leuk het wel niet is dat karten. Oh, en hij zou
zeker winnen.
Ik startte achteraan. Ik was tot slot de
oudste, dus ik offerde mezelf wel op. Na het startsein zag ik de jongens voor
mij weg scheuren. Behalve Lex, die kwam amper van zijn plaats. Ik haalde hem in
en scheurde door de bochten; dit was leuk! Al snel zag ik daar kart nummer 6 in
de verte voor mij opdoemen. De kart van Lex. Zou er iets mis zijn met zijn kart
dacht ik nog; hij gaat zo langzaam. Net niet dichtbij genoeg om hem in te halen
zag ik hem uit de bocht ‘vliegen’ (in hoeverre het vliegen genoemd kan worden
gezien het tempo) en recht tegen de bandenstapel aanknallen (zover je van een
knal kon spreken gezien het tempo). Het volgende rondje zag ik hem voorover
gebogen huilend naar de kant schuifelen.
Lex heeft nooit meer gekart. (en had dat ook nooit gedaan)
Lex heeft nooit meer gekart. (en had dat ook nooit gedaan)
We gingen schaatsen. De sloten waren bevroren,
en jeej daar gingen we dan! Lex ging mee. Want och; dat schaatsen vindt hij
toch zo leuk. Het was wel weer een tijdje geleden dat hij het gedaan had en hij
kon zijn schaatsen niet meer vinden, maar dat glijden is ook best leuk! Hij
durfde het aan om te beweren dat hij al glijdend sneller een rondje kon
afleggen dan wij op onze schaatsen. Al zou hij op zijn schaatsen nog sneller
zijn natuurlijk.
Terwijl wij onze schaatsen aandeden vloog Lex
het ijs al op. Vol enthousiasme en vol vaart rende hij over dat ijs. Een man
waarschuwde nog; niet te ver naar achter, daar is het ijs wat dun. Maar Lex
dacht het ijs wel goed genoeg was en rende/glee al die kant op. Krak zei het
ijs. Lex gilde zo hard dat de trommelvliezen van ons allen nog dagenlang
geïrriteerd waren. Hij had een natte voet gehaald.
Lex heeft nooit meer op het ijs gestaan.
Lex heeft nooit meer op het ijs gestaan.
Vele jaren later is Lex een loodgieter in
wording. Of hij bij ons nieuwe huis even wat kan komen klussen? Natuurlijk,
geen enkel probleem. Graag zelfs, hij had het vak tot slot al goed onder de
knie en werkte geheel zelfstandig. Hij weet voor elk probleem een oplossing.
Behalve voor ons probleem. Er werd een collegavriend bijgehaald die het wel op
zou lossen; dat is echt de beste in het vak. Helaas niet de allerbeste bleek.
Lex dacht zelf ook bij zijn ouders wat te
kunnen klussen. Ze hadden een kleine lekkage, dus hij verving een stuk buis.
Geen enkel probleem. Behalve dat ze 3 dagen later noodgedwongen wekenlang het
huis uit moesten omdat er een enorme lekkage was ontstaan en het huis eerst
‘droog’ en opgeknapt moest worden.
Ach ja; de beste Lex. Een jongen met een grote
mond en een klein hartje. Een goede jongen die zijn eigen goedheid niet goed
ziet.
©JaneOnira
Geen opmerkingen:
Een reactie posten