Verwarring

Ik zou zoveel willen schrijven, maar het lukt mij niet. Ik zou zoveel willen zeggen, maar het lukt mij niet. Het enige wat ik voel is een wirwar van gevoel. Ongerustheid, bezorgdheid, zenuwachtig, angst, spanning, boosheid, verdriet, pijn, noem het maar op. Het is van alles door elkaar, zonder te kunnen benoemen wat het precies is, of waardoor het veroorzaakt wordt. Een allesoverheersend neerslachtig gevoel.

Ik probeer het te omschrijven, maar het lukt mij niet. Misschien omdat ik het zelf niet goed weet. Of waardoor het veroorzaakt wordt. Het zal wel alles bij elkaar zijn. Een vlaag van dit, een vlaag van dit. Een verlangen nu; een verlangen naar andere, betere tijden. Een verlangen naar rust en liefde. Een verlangen naar hem.

Want om hem draait mijn leven, en vergeet ik af en toe mijzelf. Er zijn zoveel dingen, en ik ben zo bang. Bang om het kwijt te raken, ja, volgens mij is dat hetgeen wat mij het meest dwarszit. De angst kwijt te raken. Iemand die je zo liefhebt, en daar vecht je tegen. Tegen die angst, want je wilt hem niet kwijt. Met vallen en opstaan. Tot de dood ons scheidt. Want hoe dan ook, ik ga ervoor; kostte wat het kost.

Maar soms. Soms moet ik even een stapje achteruit doen en ademhalen. Even het benauwde, verstikkende gevoel kwijtraken. Een hap lucht, de zuurstof en energie door mijn lichaam voelen stromen. Even leven in het nu en in het hier. Niet naar daar, wat eens was of worden zal. Geen als, maar of dan. Nee, gewoon nu.

En dan ga je weer door. Omdat het moet, omdat je het wilt. Omdat je het wilt behouden, want je wilt niet loslaten. Absoluut niet. Wij zijn het leven en het geluk waard. In gezondheid en in vrijheid. Want het leven kan ook zo mooi zijn. En van die kleine momenten; het horen van de stem, het zien van de glimlach, daar leef ik voor. Omdat ik van hem hou.

©JaneOnira