Het “morele anker”. Moreel anker. Een mooie
term, vindt u niet? Een moreel dat verankerd is. Een moreel verankerd in
iemands zijn. Moreel; waarden en normen.
Hoewel het mooi klinkt vraag ik mij toch af
wat het precies betekend ‘het morele anker’. Het wordt vaak gebruikt in termen
van religie; die je een moreel anker geeft. Wikipedia zegt het volgende over
het woord moreel:
Moreel wordt gebruikt voor de geestesgesteldheid, geestelijke weerbaarheid, de moed, werkkracht of strijdlust die iemand bezielt of die ontbreekt. Moreel betekent 'zedelijk kracht', 'zedelijke moed', 'zelfvertrouwen' of 'de wil om door te zetten'.
Moreel wordt gebruikt voor de geestesgesteldheid, geestelijke weerbaarheid, de moed, werkkracht of strijdlust die iemand bezielt of die ontbreekt. Moreel betekent 'zedelijk kracht', 'zedelijke moed', 'zelfvertrouwen' of 'de wil om door te zetten'.
Voor mij is een moreel anker datgene wat in
jezelf zit. Hetgeen dat weet wat goed of kwaad is. Je waarden en normen. Je
eigen.
Maar wat nu als het iemand aan een moreel
anker ontbreekt? Wat als iemand in zijn of haar jeugd nooit de basis waarden en
normen heeft geleerd die voor jou heel normaal zijn? En dat het de persoon
onevenwichtig maakt, omdat die geen moreel anker heeft. Hoe zorg je er dan voor
dat die persoon het wel krijgt?
Het is iets wat in jezelf zit. Iemand anders
kan dienen als jouw morele anker, maar wat als de ander wegvalt? Dan moet je
het zonder de ander doen. En dan kan je het ook! Natuurlijk, want je weet hoe
de ander zal denken of wat de ander zal vinden. Wat maakt dat je daar niet de
evenwicht in kan vinden maar toch uit balans raakt? Hoe kan je ervoor zorgen
dat dát niet gebeurd? Hoe kan je stabiel blijven staan?
Religie; ja het dient als een moreel anker
voor vele mensen. Toch zou ook dat niet het anker moeten zijn. Het is jezelf,
je diepste zijn. Je wezen, je ziel. Het weten waar de evenwicht zit, waar je
wel in mee zou gaan en waar niet. Een stuk zelfverzekerdheid wellicht? Het is
niet alleen zelfkennis. Het is het aanleren van goed en kwaad. Het is het leren
dat je jezelf mag zijn en dat het goed is om jezelf te zijn. Het is het leren
dat je niet moet meegaan met anderen, maar bij jezelf moet blijven en denken
‘wat vind ik er eigenlijk van’?
Ik heb zo makkelijk praten want ik denk dat ik
hem heb, dat morele anker. Niet in de vorm van religie, maar in de vorm van
mijzelf. Er zijn dingen die ik nooit zou kunnen doen, omdat mijn morele anker
dat niet toelaat. Ik zie het als een soort basis, een huis waar je in kan
verschuilen. Want op het moment dat je het huis verlaat wanneer je het
eigenlijk niet wilt, en dat gebeurt iedereen wel eens, wordt je onrustig.
Onrustig, ongemakkelijk. Niet jezelf. Je weet dat er wat is, kan er vaak niet
meteen de vinger op liggen. Het is de anker die uit evenwicht is. Waar een
harde storm heeft doen woeden wat de balans even heeft verstoord. En
uiteindelijk gaat de storm weer liggen zonder al te veel schade te hebben
aangericht. Want dat morele anker in jezelf, dat is er nog en blijft ook, het
is ‘je eigen’.
Maar hoe kom je aan zo’n moreel anker als je
hem nooit hebt geleerd te hebben? Waar begin je? Hoe leer je dat jezelf?
Wie het weet mag het zeggen...
Wie het weet mag het zeggen...
©JaneOnira
Als er een pasklaar antwoord op je vraag was, zou de wereld er heel anders uitzien, geloof ik ...
BeantwoordenVerwijderenWat een mooi stuk weer!! Ik heb het wel twee keer moeten lezen om er zeker van te zijn dat ik las wat er stond. Moreel anker. Ik had er eigenlijk nog niet echt van gehoord. Maar kan mij wel helemaal vinden in je uitleg en benadering. Ik vind het een mooi woord.
BeantwoordenVerwijderen