Even is alles een beetje veel

Zenuwen gieren en brullen door mijn lijf. Mijn hart bonkt als een bezetene. Spanning, onrust in het lijf. Nog zoveel te doen. Nog zoveel. Kan ik dit allemaal wel? Red ik dit allemaal? Ik wil het allemaal doen, voor de goede orde, voor de goede zaak. Maar het kost tijd, energie. Zoveel te doen. Zoveel staat er nog te wachten. Tijd te kort. Naast het werk nog zoveel andere belangrijke dingen te doen.

Onrust in het lijf, een gejaagd gevoel. Soms is het allemaal even een beetje veel. Een beetje teveel. Te veel stress gehad, teleurstellingen, tegenslag, pijn, verdriet en boosheid. Emotionele achtbanen en ondertussen nog zoveel te doen.

Tijd. Pas op de plaats. Opletten, goed oppassen op jezelf. Je moet blijven staan, en dat kan je ook. Orde maken in je hoofd. Alles één voor één. Stap voor stap. Je komt er wel, je kan het.

Niet elke keer overstuur raken bij het lezen of horen van bepaalde namen. Zij zijn niets, zij zijn niemand. Het is niet belangrijk dat ze over je liegen om daarmee iets voor zichzelf goed te praten. Prima, geef mij de schuld maar. Geen eerlijkheid, geen excuus. Nee, verloochen jezelf en schuif het af op een ander alsof het niks is, alsof het de ander niets doet. Toe maar, doe maar, dat kan er allemaal nog best bij.

Vallen en weer opstaan. Kruipen en rennen. Slapen en wakker worden. Nog zoveel te doen.

Alleen. Alleen thuis. Waar iedereen stappen verder is, blijf jij weer eens hangen. Blij voor hen, maar zelf teleurgesteld. Achter, zoals je altijd achtergebleven bent. Je weet niet beter, maar toch doet het pijn.

Sommige mensen zijn stom. Sommige mensen verdienen het respect van een ander niet. Hoe kan je iemand respecteren, vergeven, blijven zien die zoveel pijn en leed heeft veroorzaakt? Die je maar blijft kwetsen, keer op keer op keer op keer. Wanneer is het genoeg? Waar is het einde? Wanneer zeg je; stop. Stop, met mij zo te behandelen. Je bent zoveel meer waard dan op die manier behandeld te worden. Ik zou het zo graag anders voor je zien. Maar wie ben ik?

Niemand. Nergens. Onzeker en achtergesteld, bevangen door een wil, een moeten. Teveel moeten. Ik leg mezelf teveel moeten op. Ik moet dingen gaan schrappen, dingen gaan loslaten. First things comes first. Het is niet makkelijk maar ik moet. Ook ik moet zeggen; ho, stop tot hier en niet verder. Het belangrijkste eerst. De rest komt later.

De ja-maar en als-dan vliegen door mijn hoofd. Het veroorzaakt de onrust, de chaos. Soms is het allemaal even veel, teveel. Dus ik neem een slok water, en ik zucht.
Dit is eruit.

Laat maar komen, ik ga ervoor!

©JaneOnira