zondag 10 juni 2012

Stilte


Ze zit daar. Voor het raam. Helemaal alleen. Saai voor zich uit aan het turen. Ik vraag mij af waar ze aan denkt. Wat haar gedachten zijn. Of ze überhaupt wel denkt. Of dat ze gewoon even geniet van de stilte. Van de rust. Van het even niets.
Met een schrik lijkt ze haar hoofd te draaien naar iets wat achter haar gebeurd. Moeizaam staat ze op en loopt weg van het raam. Ik kan het niet meer zien. Wat zal er zijn? Was de telefoon gegaan? Had ze misschien bezoek gekregen? Ik blijf naar het raam kijken, maar ze verschijnt niet weer.
Ergens zou ik daar best eens een kijkje willen nemen. In dat huis. In dat huis waar de gordijnen veelal dicht zitten. In dat huis, zo afgelegen, zo verstopt. Af en toe zie ik de vrouw, daar voor het raam, stilletjes naar buiten kijkend. Meer niet.
Hoe zou het er van binnen uitzien? Vol tierelantijntjes? Met lelijke vloerbedekking, met een afschuwelijk kleed daarbovenop? Met behang dat van de muren schilfert? Met meubels van antiek? Grote, robuuste meubels in donkere kleuren? Het is altijd donker daar, alsof het huis geheimen heeft wat het nooit zal prijsgeven.
Het blijft een raadsel. Een raadsel wat ik eens opgelost wil zien. Maar waar begin je? Het telefoonboek. Helaas, daar staat ze niet in. Een naambordje lijkt de woning niet te bevatten, daar had ik al vluchtig naar gekeken. Nou ja denk ik, het zal wel.
En zo verstrijken er weer dagen dat ik niet aan het huis of de bewoonster denk. Tot nu. Mijn blik wordt getrokken door iets, ik weet niet eens wat, maar ik moét naar het huis kijken. Ik tuur, maar ik zie niets. Het was waarschijnlijk niks denk ik en begin al mijn hoofd om te draaien. Daar! Plots wordt wederom mijn blik getrokken naar het huis. Wat is dat toch? Ik kijk goed. Ik kijk beter. En daar zie ik het weer. Het is een hand. Een hand dat net boven het raam uitsteekt en naar mij zwaait. Och hemeltjelief denk ik, zal de vrouw gevallen zijn?
Ik loop naar het huis toe. Ik probeer door het raam te kijken maar de zon maakt het onmogelijk om ook maar iets te zien. Ik loop om het huis heen, op zoek naar de ingang. Hoe dichter ik de deur zou moeten naderen, hoe begroeider wordt het. Planten. Boompjes. Allemaal dicht op elkaar. Alsof niemand hier gewenst is. Ik ril van de gedachte, doe toch niet zo belachelijk zeg ik tegen mezelf.
Eindelijk vind ik dan de deur. Hij staat al op een kier open. Ik klop. ‘Hallo?’ Ik duw de deur verder open. ‘Mevrouw? Hallo?’ De deur kraakt. Huiverig blijf ik stilstaan, luisterend of ik iets hoor. Een vreemde walm komt me vanuit de deuropening tegemoet. Even aarzel ik; kan ik niet beter de politie bellen? ‘Hallo?’ roep ik weer. Ik kijk om mij heen. Niemand te zien. Ik haal een diepe teug adem en zet een stap over de drempel. ‘Hallo! Mevrouw? Alles goed met u...? Hallo...?’
Ik sta inmiddels middenin de gang. Het duurt even voordat mijn ogen aan het duister gewend zijn. Met moeite kan ik 3 deuren onderscheiden. Gezien de locatie denk ik dat ik de rechter deur moet hebben om naar het bewuste raam te gaan. Nogmaals roep ik ‘Hallo!’ maar ik hoor niets. Het is helemaal stil. Bah, denk ik bij mijzelf. Dit huis geeft me de kriebels. Maar die vrouw heeft hulp nodig dus ik open de rechter deur. Aarzelend schuifel ik voorzichtig door de deuropening, ook deze ruimte is zo donker dat ik moeilijk iets kan zien. De vloer voelt plakkerig en het kraakt. ‘Hallo? Mevrouw? Bent u hier?’
Dan hoor ik een piepend geluid achter mij en met een ruk draai ik mij om. In het duister meen ik de vrouw te kunnen onderscheiden. ‘Ach mevrouw, alles goed met u? Ik zag u zwaaien en ik dacht misschien bent u gevallen dus kwam ik maar even kijken en..... Mevr..AU!’ En het wordt ineens zwarter dan zwart.
©JaneOnira

2 opmerkingen:

  1. Spannend!!!!
    Ga je verder schrijven? of moeten we het hier mee doen?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ha! Prachtstuk. Heerlijk! Ik als lezer kan er helemaal in meegaan, omdat je de gedachten zo goed beschrijft. Zal ik de politie bellen? Dat zou ik ook denken. Maar ach, zo'n vrouwtje joh, en een beetje nieuwsgierig ben ik wel... Dus ja, ik liep helemaal mee met de hoofdpersoon het verhaal door, recht op haar ondergang af. :D

    BeantwoordenVerwijderen