Vertrouwen. Iets wat weg is, is niet zomaar
weer opgebouwd. Hoe poeslief en aardig je nu ook mag zijn. Ik vertrouw je niet.
Je gebruikt mij zoals ik jou nu ook gebruik. Het ligt niet in mijn aard dacht
ik altijd, maar blijkbaar toch wel. Jij weet het in mij naar boven te halen.
Woorden vol beloftes die uiteindelijk gebakken
lucht blijken te zijn. Keer op keer. Keer op keer vertrouw ik op je woord.
Steeds denk ik ‘ja hehe, nu komt het echt’. Maar nee, op het moment dat blijkt
dat het niet zo is, kan ik mij wel voor mijn kop slaan. Ik wist het, had het
altijd al geweten. Jij komt je woord niet na.
En ik begrijp dat niet. Wellicht omdat ik zelf
totaal anders ben. Woord is woord, denk ik dan. En als ik mijn woord niet nakom
voel ik mij schuldig, ontzettend schuldig. Heb jij daar wel eens last van?
Je hebt echt geen idee. Je hebt geen idee
hoeveel pijn je een ander doet. Geen enkel flauw vermoeden. Je hebt totaal geen
idee dat je woorden die uiteindelijk niet tot daden leiden een mes in iemands
hart is. Een hart dat al zo beschadigd is. Een hart dat door jou nooit volledig
geheeld zal worden.
Ik haat je niet. Nee. Ik ben wel boos op je.
Maar voor de goede lieve vrede blijf ik aardig. Ik recht mijn rug en doe
normaal zoals ik tegen een ander zou doen. Maar ik laat niet meer over mij heen
lopen. Jij bent een manipulatief wezen. Alles zodanig in het werk stellen dat
het jou goed uit komt. En och ja, jij hebt het zo zwaar. En ja je bent altijd
ziek. En bladiebladiebla. Maar weet je? Heb jij je ooit wel eens gerealiseerd
dat jijzelf de bron van je ellende bent? Oké, je hebt een rot jeugd gehad, en
dat jou dat vormt vind ik helemaal niet raar of gek. Het enige wat ik niet
begrijp is waarom je de slachtoffer uit blijft hangen, in plaats van er het
beste van te maken. Je hebt heel wat meer in je mars dan wat je nu laat zien.
Maar dat is ook een punt, je hebt geen idee wie je werkelijk bent, of wel?
Ik ga met jou om, omdat je nu eenmaal bij de
familie hoort. Niets meer. Niets minder. Als persoon mag ik je op zich ook nog
eens graag. Je bent wel grappig en sociaal. Maar je bent ook een leugenaar en
een egoïste pur sang. Je hebt geen flauw idee wat je met je gedrag aanricht.
Soms wordt je wel bevangen door een soort van
schuldgevoel. Dan kan er ineens wel iets gebeuren. Dan denk je het schuldgevoel
af te kunnen kopen door dure mooie spullen. Heb je dan geen idee dat je de pijn
niet kan afkopen? Dat daar geen enkel mooi kledingstuk of hoeveel geld dan ook
tegenover staat? Nee hè, zolang jij je maar beter voelt. En och wat ben je nu
trots dat je daadwerkelijk iets hebt gedaan!
En weet je wat het proleem ook is? Ik kan het
niet eens tegen je zeggen! Als ik eens iets zeg, verdraai je het weer zo, dat
het aan mij ligt en niet aan jezelf. Ik snap het ergens wel, het is een soort
van verdediging.
Je loopt bij een psycholoog, vertel je vol
trots. Maar je doet je daar niet voor zoals je bent, zeg je ook vol trots. Je
doet het alleen omdat het moet, en omdat het jou goed uitkomt, om er even een
lekker slaatje uit te slaan. Weet je dat dát het toppunt van zwakte is? Je hebt een jaartje geleden tegen mij
gezegd ‘laat mij dat maar doen, ik ben sterker dan jou’. Maar dat is feitelijk
niet waar. Jij bent niet sterker dan mij. Integendeel zelfs. Ik ben een
emotioneel wezen. Maar emotie is geen zwakte. Emotie is puurheid en kracht. Jij
bent zwak! Zo zwak en je laat je niet helpen. Het gaat er niet om wie de
sterkste is, het gaat om wie je werkelijk bent! En dat jij jezelf niet laat
helpen, oké, jouw zaak, jouw probleem, jouw leven. Maar dat jij daarmee anderen
pijn doet, dat is erg. Ik vind het erg voor jouw kinderen waarvan jij geen
enkel idee hebt wat je hen aandoet. Nee hoor, leg de schuld maar bij een ander.
En nog erger vind ik het voor degene van wie ik het allermeeste hou. Je doet
hem pijn zoals niemand anders hem pijn kan doen. Jij met je loze woorden en
loze beloftes. En jij, jij hebt geen enkel idee...
©JaneOnira
Geen opmerkingen:
Een reactie posten