zaterdag 5 mei 2012

Telefoneren; soms best lastig


“Je moet haar bellen”, zegt hij. “Daar schiet je meer mee op.”
Ik denk: ik wil haar helemaal niet bellen. Ik ga haar niet bellen. Daar heb ik zo geen zin in. Ik zeg: “Ja, oké, wel fijn trouwens dat zij dat voor je gedaan heeft.” Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan, wat een doorzichtige manier om van onderwerp te veranderen. Maar het werkt, hij komt er niet meer op terug.
De rest van de dag denk ik erover na. Wat is dat toch dat ik niet wil bellen? Waarom ik denk; bel mij maar, en als je mij niet belt, dan lekker niet. Waarom neem ik niet het fatsoen om zelf terug te bellen? Of die andere persoon te bellen?
Ik ben geen beller. Nooit geweest ook. Ik weet niet zo goed wat het is, maar ik word er enigszins ongemakkelijk van. Ligt overigens wel aan wie er aan de andere kant van de lijn zit, en in de loop der jaren gaat het stukken beter. Op werk gebied moet ik mezelf ook regelmatig over een drempel zetten om te bellen op een moment dat mijn collega’s naast mij zitten en meeluisteren. Of ze echt meeluisteren weet ik natuurlijk niet, maar de mogelijkheid dat ze meeluisteren en dat ik misschien iets verkeerd doe of zeg maakt mij zenuwachtig. Ongemakkelijk. Onzeker. Maar goed, drempel over en doen. Je moet het telefoontje tot slot wel plegen, je komt er niet onderuit.
Privé is dat ook anders. Ik bel niet zo snel. Nooit gedaan ook. Als iemand mij belde, praatte ik graag terug. Maar het initiatief nemen om zelf te bellen? Nee. En nu nog steeds heb ik daar moeite mee. Dan weet ik niet goed wat ik zeggen moet. ‘Moet’ ik iemand bellen die ik eigenlijk niet wil spreken, niet weet wat tegen te zeggen of bang voor opmerkingen waar ik niet op zit te wachten? En één van de weinige mensen die ik wel met alle liefde wil bellen, kan ik niet bellen. Tja, zal je altijd zien.

Gerinkel klinkt
de naam in beeld
doet mij verstijven
geen zin in.
Gerinkel klinkt
de naam in beeld
doet mij stralen
liefde.
Gerinkel klinkt
de naam in beeld
doet mij glimlachen
ik neem op.
Gerinkel klinkt
ik neem op
of niet
als het mij niet zint
En dan gaat die weer
ik kom er niet onderuit
nieuwsgierigheid wint
toch opnemen maar
Te laat
alweer opgehangen
dan niet denk ik dan
of toch terugbellen?
Ik bel niet terug
maar gedachten blijven komen
toch maar bellen
nee ik weet niet wat te zeggen
Gerinkel klinkt
ik kijk de andere kant  op
ik hoor het niet
of doe alsof
Gerinkel klinkt
ik zat er op te wachten
neem verwachtingsvol op
en smelt bij het horen van de stem
De een wel
de ander niet
Bang, onzeker
Wat te zeggen?
Gerinkel klinkt
alweer
ik neem
toch maar op
Maar bel niet terug.
Bel mij maar.

©JaneOnira

2 opmerkingen:

  1. Oh dat bellen op je werk daar had ik in het begin ook zo'n last van. Onzeker omdat ik nog niet wist hoe alles in zn werk ging. Nu babbelen we 100 uit als de telefoon gaat. Gelukkig heb ik er verder niet zo'n moeite mee, met telefoneren. Maar als ik het met een smsje of mailtje af kan doe ik dat ook graag :) Er gaat gewoon te veel tijd in zitten haha.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik was eerst ook geen beller, maar als je het vaker doet wordt het echt makkelijker!

    BeantwoordenVerwijderen