Zo ver weg, maar toch dichtbij

Ze rent naar beneden. De laatste trap af en daar, ze staat stil voor de brievenbussen. Met haar sleutel opent ze de hare, een envelop met een welbekend handschrift komt haar tegemoet. Ze glimlacht. Dit was waar ze op hoopte, de post die ze verwachtte!

Snel gaat ze naar boven, ze kan niet wachten om de envelop te openen. De eerste trap, de tweede en de derde. In haar haast struikelt ze bijna, oeps, toch iets rustiger aan. Ze weet ook wel, die envelop loopt niet weg, maar toch. Eenmaal binnen in haar huisje ploft ze meteen op de bank neer. Ze opent de envelop en begint gretig te lezen.

Binnen een paar minuten is ze er doorheen. Alles heeft ze gelezen. Ze zucht en staart voor zich uit. Haar gedachten maken buitelingen. Ze mist hem. Meer dan ooit.

Dan staat ze op en schenkt wat te drinken in voor haarzelf. Ondertussen blijven de gedachten ronddraaien. Hoe? Wat? Waarom? Zal? Maar? Kan? En dan? Ze schudt haar hoofd en probeert de gedachten te stoppen. De gedachten maken haar emotioneel. En als ze eenmaal emotioneel wordt is er geen land meer mee te bezeilen. Als ze eenmaal begint dan houdt ze niet meer op. En ze voelt zich juist nu zo goed, dat ze niet wilt dat het stopt. Dat haar gevoel weer 180 graden omdraait en ze weer in de put gaat zitten.

Snel kruipt ze achter haar computer. Ze weet, ze moet dingen doen. Iets doen helpt haar om gedachten te verzetten, om niet toe te geven, om niet te luisteren. Het houdt haar op de been.

Dit keer helpt het niet. Ze is te onrustig. De gedachten zijn te onrustig, te overheersend. Hoe graag ze ook wilt, ze kan haar hoofd niet stop zetten. Zelfs het allemaal van haar afschrijven, zojuist op de computer, helpt haar dit keer niet.

Ze slaakt een diepe zucht en doet de klep van haar laptop dicht. Ze is er klaar mee. Het heeft vandaag geen zin. In plaats daarvan, besluit ze op de bank te gaan liggen. Een fleecedekentje over haar heen. Een kopje thee in handbereik. Ze doet de tv aan en zapt wat rond. Daar voelt ze zich alleen maar beroerder van. Ze wilt dat niet, ze wilt zich niet zielig voelen.

Dan springt ze op en loopt naar de naastgelegen kamer. Ze pakt een heel mapje met papieren. Handgeschreven brieven. Van hem. Ze nestelt zich weer op de bank, pakt de eerste brief en begint te lezen. En te lezen.

Urenlang is ze ermee zoet. Urenlang leeswerk voordat ze door de stapel heen is. Uren met een traan en een lach. Met boosheid en verdriet. Maar als ze eenmaal aan het eind van de stapel is, is ze opgelucht en voelt ze zich goed.

Zo ver weg, maar toch dichtbij.

©JaneOnira