Als je zegt wat je denkt..

Dan is dat eigenlijk helemaal niet zo erg.

Ik denk dan van wel, want ik zeg niet zo snel wat ik denk. En zeker niet als het negatieve gedachtes zijn. Ik ben vaak te lief, te vriendelijk. Een kwaad woord komt niet snel over mijn lippen. Wel tegen degenen die dichtbij mij staan (sorry voor hen! Die krijgen de volle laag) maar tegen ‘anderen’? Nee, niet snel.

Toch is het goed om soms wel op je strepen te gaan staan. Om dan maar eens een felle ondertoon te gebruiken. Om eens luid en duidelijk te roepen: Nee! Tot hier en niet verder!

Sommige mensen doen dat met gemak. Die hebben daar geen enkele moeite mee. Ik wel, want ik wil nooit iemand pijn doen of kwetsen. Dat maakt het voor iemand zoals ik lastig om te zeggen waar het op staat.

Over mij heen laten lopen? Tot op bepaalde hoogte. Ik kan zeker wel mijn grenzen aangeven, dat doe ik op mijn werk ook vaak genoeg. Maar ik heb erg veel moeite met directe en manipulatieve mensen. Mensen die altijd een woordje klaar hebben en al snel overtuigd zijn van hun eigen gelijk. Tegen deze mensen durf ik vaak weinig te zeggen. Het gevoel hebben dat het geen zin heeft, dat er toch een weerwoord komt, maakt het dat ik bij voorbaat al het gevoel heb van ‘laat maar’. Maar als je niets zegt gaat het door. Tot het op een zeker moment genoeg is geweest.

Als je ergens met een bepaald persoon niet over wilt praten, waarom zou je dat dan wel doen? Waarom zou je wel een verhaal op gaan hangen, terwijl je eigenlijk vindt dat het de ander niks aangaat? Dat die ander dat helemaal niet hoeft te weten, en zeker niet elke keer weer over beginnen gaat? En op een gegeven moment is het genoeg. Al eerder aangegeven dat die vraag niet elke keer gesteld moet worden, en toch... daar is de vraag weer. Het onderwerp, hetgeen waar je het niet over wilt hebben met die persoon. Een bemoeienis van een ander. Een ander die te dichtbij wilt komen en die jij daar niet wilt hebben. Dan verhef je de stem en legt er een ongekende felheid in. Je probeert wel beleefd te blijven, en alles wat je eigenlijk nog meer dwars zit en je ook uit wilt roepen slik je maar in. Een ontkennend verhaal volgt. Een verhaal waarin de ander zichzelf probeert te rechtvaardigen. Om alsnog jouw een antwoord te ontlokken. Terwijl je toch wel heel duidelijk was dat je het er niet over wilde hebben. Het gesprek afraffelen en ophangen. Boos en verward.

In eerste instantie ga je jezelf nog schuldig voelen ook, je was misschien wel echt wat te fel. Tot een ander je ogen opent: je bent opgekomen voor jezelf. Je hebt een grens aangegeven. Je hebt gezegd tot hier en niet verder. Jouw grens. Jouw leven. Jouw recht. Je hoeft niet steeds te praten over iets wat je niet wilt. Je hebt groot gelijk als je zegt; nee. Nee is ook een antwoord. Een heel goed, duidelijk antwoord.

En zo werden mijn ogen weer ietsje wijder open. Het is niet verkeerd om te zeggen wat je denkt. Om te zeggen wat je voelt. Om te zeggen wat je vindt. De manier waarop is bepalend, absoluut, maar opkomen voor jezelf en je eigen grenzen trekken kan niet verkeerd zijn.

©JaneOnira