donderdag 1 maart 2012

Schrijven is soms zo vervelend


Soms is schrijven best vervelend. Huh? Wat? Zult u nu denken. En dat begrijp ik ook wel weer. Laat ik het dan ook anders formuleren; ik ervaar schrijven soms als best vervelend. Waarom? Laat ik dat proberen uit te leggen.
Kijk, als ik ergens mee zit, dan kan ik het niet goed uiten. Ik moet het dan van me afschrijven. Hoewel ik heel veel niet op het internet zet, schrijf ik nog meer. Dat is soms best lastig. Want stiekem wil je ook dat op het internet gooien. Maar dat is dan te persoonlijk, komt te dichtbij, en wil je niet aan de wijde wereld openleggen. Hoewel ik redelijk anoniem schrijf, ben ik mij er bewust van dat je altijd gevonden kan worden. En dat is natuurlijk niet altijd even wenselijk.
Goed, dat is nog niet zo erg. Het lastige aan dat ik het van me af wil schrijven is dat het praten moeilijker gaat. Ergens met iemand over praten? Nou liever niet. Ja over koetjes en kalfjes, graag, hartstikke leuk. Maar over gevoel? Nou, tot op een zekere hoogte. Mondeling kan ik mij niet zo uiten als op papier. Toch schrijf ik niet altijd. Omdat de juiste woorden soms niet te vinden zijn. En dat is wat schrijven soms ook best vervelend maakt.
Net als spelling en grammatica. Iets wat ik nooit goed heb geleerd op school. Nou kunt u denken dat ik beter mijn best had moeten doen, maar dat is het probleem niet. Echt waar. De mensen met wie ik nog contact heb van de basisschool, hebben dezelfde moeite als ik met de taal. D’s, t’s, zinsopbouw. We doen maar wat. Oké, laat ik voor mezelf spreken; ik doe altijd maar wat. Op gevoel, op wat ik fijn vind, hoe het eruit komt rollen, of het ‘leukste’ staat. Dat maakt schrijven voor mij ook vervelend; ik weet dat ik het grammaticaal niet goed doe. Al zijn er best heel wat momenten dat het mij niets kan schelen, en ik gewoon stug doorga met wat ik doe of denk, toch zit het mij wel soms dwars. En ja, die thuiscursus spelling en grammatica heb ik allang gedaan, maar daarvan toch te weinig opgestoken? Of ben ik gewoon te lui om er daadwerkelijk goed op te letten?
Schrijven kan nog vervelende dingen hebben; je sociale leven. Ben je net iets aan het schrijven, gaat die telefoon! Het haalt je uit de concentratie. Op mijn goede (of juist slechte, net aan welke kant u staat) dagen laat ik die telefoon voor wat het is en schrijf ik gewoon door. En vergeet vervolgens de persoon terug te bellen. Of te reageren. Ja sorry hoor. Ik heb ook een leven denk ik dan. Een schrijversleven. Een anoniem schrijversleven, voor zover je anoniem kan zijn dan, maar goed. Net als je dat je even geen tijd voor de buitenwereld wilt gaan maken, omdat dit ook gedaan ‘moet’ worden. Tja.
Nog iets vervelends? Jezelf ‘verplicht voelen’ regelmatig iets op papier te zetten. Of het in ieder geval te delen. Dat slaat natuurlijk helemaal nergens op, want schrijven doe je zelf en uiteindelijk voor jezelf, en waarom zou je jezelf aan iets verplicht zijn? Maar dat ben ik, zo zit ik dan weer in elkaar, ik wil dan ‘regelmatig’ toch wel iets plaatsen. En ja, dan ‘moet’ ik toch schrijven.
Nou, nou, nou.
Wat ontzettend vervelend dat schrijven toch? ;-)
©JaneOnira

1 opmerking: