Een mooie herinnering

Ik kijk. Ik staar. Een traan rolt over mijn wang. Een warme gloed vult mijn buik. Het voelt behaaglijk maar toch ook weer niet.

Oude herinneringen. Dichtbij en ver weg tegelijk. Verdrietig en mooi. Een traan om de gewezen tijden die niet meer terug komen. Een glimlach om de herinnering.

Een rilling trekt door mijn lijf. Ik slik. Gewezen tijden nemen geen keer.

Mooie momenten, mooie herinneringen. Koesteren tot in de eeuwigheid.

Leuk om terug te kijken. Het is goed. Schaamte omdat je er zelf toen zo stom uitzag. Lachen omdat anderen er nog stommer uitzagen. Zucht. Verlangen.

Verlangen naar het nog een keer overdoen. Dat moment. Er ultiem van genieten omdat je nu weet dat er geen nieuwe foto in de collectie komt. Misschien nog meer foto’s maken, samen, zodat je dat nu eindeloos had terug kunnen kijken.

Diepe zucht. Wat was het leuk. Wat was het mooi. Wat was het fijn. Kon het maar... Nee, niet doen. Het is nu eenmaal zoals het is.

Koesteren, dat is beter. Het voelen van de warmte. Het voelen van het plezier van toen. Het voelen van de lach.

Glimlachen nu. Omdat het zo mooi was. Omdat het zo leuk was. Een hele fijne herinnering.

Het boek is nog niet gesloten. En zolang het boek niet gesloten is komen er herinneringen bij. En bij elke keer openen van het boek is er de herinnering. Zodat de herinnering levend blijft. Als een film zich afspeelt in mijn hoofd. Ik koester het.

Voor altijd.

In mijn hart.

©JaneOnira