zondag 5 februari 2012

Voor de buitenwereld verscholen


Ze zat alleen thuis. Alleen zoals het wel vaker gebeurde. Tijd draait door. Haar hart staat stil. Eenzaam en alleen.
Het gevoel van gemis teistert haar. Het neemt haar mee in een draaikolk. In een enorme diepte waar ze maar niet uit lijkt te komen. Het draait en het draait. Ze vecht, maar komt niet boven. Ze knokt, ze vecht zich door de strijd heen. Met moeite kan ze haar hoofd boven water houden.
Ze voelt zich verloren. Alleen. Wie vecht er met haar mee? Ze moet het zelf doen. Het kan niet anders. Ze moet erdoorheen. Ze moet vechten. Volhouden en vooral niet opgeven.
Dagen vliegen voorbij. Worden weken. Zelfs maanden. Tijd duurt voort, de klokt tikt door. Kleine sprankjes van hoop. Kleine tekens waardoor ze vol blijft houden. Waardoor het haar lukt om het hoofd boven water te houden. Ze gaat door. Ze wilt niet, maar ze moet. En ergens geeft het ook wel houvast.
Het leven dat doorgaat. Het leidt af maar geneest niet. De diepte van de wond is nog niet geheeld. Nog lang niet. Een donker, zwart gat zit daar. Diep verborgen in haar hart. Onzichtbaar voor de buitenwereld. Zichtbaar voor haar. Het zit daar, continu.
Zal het ooit helen? Zal er een tijd komen dat het gat slinkt? Dat ze uit de draaikolk komt? Dat haar hart is geheeld? Dat ze weer vol vertrouwen het leven instaat? Vol geluk?
Vast wel. Alles komt altijd weer goed, zoals alles altijd goed gekomen is. Wat voor een gevecht het ook mag zijn. Hoe donker en diep het gat dan ook. Op een dag is het voorbij. Op een dag kan ze het loslaten. Op een dag staat ze op, recht haar schouders en zegt: nu kan ik verder. Die dag zal nog op zich laten wachten. Dat is nu eenmaal zo. Dat geeft niet. Het leven gaat door. Het houdt haar op de been. Min of meer althans.
Voor de buitenwereld diep verscholen, maar voor haar altijd te dichtbij.
Pijnlijk hart. Stop met bloeden. Begin met helen.
©JaneOnira

1 opmerking: