Bestaat Hij wel of niet? En hoe kan je dat zeker weten?
Ik ben niet gelovig opgevoed. Mijn ouders hadden vroeger het geloof in een God ‘opgelegd’ gekregen, en wilden dat ons kinderen niet aandoen. Ze hebben ons meegebracht dat er misschien wel meer is tussen hemel en aarde, maar misschien ook niet. Zolang je maar respect had voor wat mensen dan ook mogen denken en geloven, of dat in jouw ogen nou het juiste is of niet.
Dat was altijd prima. Ik geloofde wel dat er meer was dan alleen de aarde. Want hoe komt het leven? Hoe ontstaat je geest? En waar gaat je geest heen als je overlijd? Als je ooit iemand hebt zien sterven dan heb je wellicht kunnen zien dat het leven eruit ‘glijdt’. Waar gaat de ziel naartoe? Als het hart in je lichaam niet meer klopt, waar blijf je dan? Wie ben je eigenlijk?
Vragen waar ik nooit het antwoord op wist. Vragen waar ik het antwoord ook niet op hoefde te weten. Vragen waar ik eigenlijk het antwoord nog steeds op weet, en misschien nooit zal weten. Ik geloofde wat ik wilde geloven. Er was meer dan alleen de aarde. En er bestaat een hemel, die gedachte vond ik gewoon mooi. Dat de ziel dan naar een mooie plek gaat. Een mooie gedachte toch?
Hoe onbezorgd mijn jeugd is geweest, hoeveel narigheid is er later op mijn pad gekomen. Er spelen dingen, onzekerheden, angsten, pijn, verdriet, wanhoop. Op die momenten richt ik mijn woord graag tot God, ook al weet ik niet eens zeker of Hij bestaat. Ik kan het alleen maar hopen.
Ik hoop gewoon dat God bestaat. Dat Hij ziet dat ik geen slecht mens ben, en dit eigenlijk allemaal niet ‘verdien’. In hoeverre heeft God eigenlijk invloed op hetgeen wat in je leven gebeurd? Ik hoop maar dat Hij mij helpt het juiste pad te vinden. En bovenal, dat hij mijn naasten bijstaat en hen helpt. Heel egoïstisch. Want uiteindelijk richt ik mijn woord tot God om er zelf beter van te worden. Dat kan vast niet de bedoeling zijn, maar het helpt mij wel.
Ik weet niet of Hij bestaat, en of Hij mij überhaupt horen kan. Een ongelovige, die niet eens ooit de Bijbel gelezen heeft, op de kleine stukken na die verplicht waren tijdens de Godsdienst lessen op school. Ik heb mij al langere tijd voorgenomen wel de Bijbel te gaan lezen, maar op de een of andere manier kan ik mij daartoe niet aanzetten. Ik begin, maar stop weer.
Heel stom misschien, want als God echt wat voor mij ‘moet’ betekenen, dan mag ik natuurlijk ook wel iets terugdoen. Ik weet niet zo goed hoe dat werkt. Iedereen gelooft natuurlijk op zijn eigen manier.
Ik geloof in een God omdat ik erin wil geloven. Ik wil dat Hij bestaat. Ik wil dat Hij mij helpt. Dat Hij mijn naasten helpt. Allemaal uit eigen belang. Ik weet het, en toch put ik er steun uit. Het geeft me hoop en kracht. Een soort van gevoel dat het echt allemaal wel goedkomt. Want ik ben geen slecht mens, en dat zijn zij wezenlijk ook niet. Dus alles komt goed, want Hij waakt over ons.
En ik hoop alleen maar dat het werkelijk zo is.
©JaneOnira
Geen opmerkingen:
Een reactie posten